Lezersrecensie
Grondlegger en Opper-Kahuna van de trechterianen
Je zou het nieuwste boek van Pete Hautman kunnen reduceren tot een verhaal over groepsvorming en vriendschap. Jason (hoofdpersoon) en vriend Shin hebben het moeilijk met het gedrag van Henry Stagg.
De auteur heeft echter een aparte draai gegeven aan dit alledaagse thema.
Jason baalt van zijn katholieke opvoeding. Hij bedenkt zelf een religie. het betreft de verafgoding van de watertoren als De kerk van de Tienpotige God. Als je het plaatje op het omslag bekijkt begrijp je waarom.
Niet alleen vriend Shin wordt lid van dit haast sektarische genootschap. Ook Magda - Jason heeft een oogje op haar- en zelfs 'vijand' Henry sluiten zich aan bij Jason, de Grondlegger en Opper-Kahuna van de zogenaamde trechterianen.
De beweging groeit en dan verliest Jason de controle over de groep. Bij een nachtelijke bezoek, een nachtelijke mis eigenlijk, aan de watertoren gaat het gruwelijk mis.
Shin ontbrak bij deze seance, maar heeft de rotsvaste overtuiging om ook de verering aan de watertoren te voltooien.
Wat begon als een grap, een tegenhanger tegen een rigide opvoeding, loopt nu totaal uit de hand.
Door het verhaal in deze context te plaatsen lijkt mij het boek van Hautman het geschiktst voor de meer geoefende lezer of lezers die aparte jeugdliteratuur bewonderen.
Het stelt immers essentiële vragen over geloof en religie, maar dan ingebed in een verhaal van groepsvorming.
Beslist geen standaardverhaal, maar een die jezelf aan het denken zet. Boven elk van de 31 hoofdstukken staat een wat hoogdravende tekst, zoals bijv. ..."en de toren zegen ineen en schonken hun stoffelijke verschijningsvorm terug aan de Aarde ...'. Dat had wat mij betreft achterwege kunnen blijven. Het maakt het geheel wat ontoegankelijker.
Achterin vertelt Hautman hoe dit verhaal is ontstaan: een combinatie van verhalen over de Heiligen der Laatste Dagen, beter bekend als de Mormonen en een eigen beleving in een warme zomer waarin Pete en een paar vrienden een nepreligie bedachten.
Daarbij is vooral interessant dat hij vermeldt dat het verhaal fictie is, door en door fictie, maar dat de vragen die ze stellen feitelijk zijn, 100% echt.
Geen eenvoudig verhaal, maar wel gedurfd.
Vandaar vier sterren.
De auteur heeft echter een aparte draai gegeven aan dit alledaagse thema.
Jason baalt van zijn katholieke opvoeding. Hij bedenkt zelf een religie. het betreft de verafgoding van de watertoren als De kerk van de Tienpotige God. Als je het plaatje op het omslag bekijkt begrijp je waarom.
Niet alleen vriend Shin wordt lid van dit haast sektarische genootschap. Ook Magda - Jason heeft een oogje op haar- en zelfs 'vijand' Henry sluiten zich aan bij Jason, de Grondlegger en Opper-Kahuna van de zogenaamde trechterianen.
De beweging groeit en dan verliest Jason de controle over de groep. Bij een nachtelijke bezoek, een nachtelijke mis eigenlijk, aan de watertoren gaat het gruwelijk mis.
Shin ontbrak bij deze seance, maar heeft de rotsvaste overtuiging om ook de verering aan de watertoren te voltooien.
Wat begon als een grap, een tegenhanger tegen een rigide opvoeding, loopt nu totaal uit de hand.
Door het verhaal in deze context te plaatsen lijkt mij het boek van Hautman het geschiktst voor de meer geoefende lezer of lezers die aparte jeugdliteratuur bewonderen.
Het stelt immers essentiële vragen over geloof en religie, maar dan ingebed in een verhaal van groepsvorming.
Beslist geen standaardverhaal, maar een die jezelf aan het denken zet. Boven elk van de 31 hoofdstukken staat een wat hoogdravende tekst, zoals bijv. ..."en de toren zegen ineen en schonken hun stoffelijke verschijningsvorm terug aan de Aarde ...'. Dat had wat mij betreft achterwege kunnen blijven. Het maakt het geheel wat ontoegankelijker.
Achterin vertelt Hautman hoe dit verhaal is ontstaan: een combinatie van verhalen over de Heiligen der Laatste Dagen, beter bekend als de Mormonen en een eigen beleving in een warme zomer waarin Pete en een paar vrienden een nepreligie bedachten.
Daarbij is vooral interessant dat hij vermeldt dat het verhaal fictie is, door en door fictie, maar dat de vragen die ze stellen feitelijk zijn, 100% echt.
Geen eenvoudig verhaal, maar wel gedurfd.
Vandaar vier sterren.
1
Reageer op deze recensie
