Onder het lezen waan je je echt in Texel

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.

Ik keek er echt naar uit, om dit tweede deel in ‘De theetuin’-serie te gaan lezen. Ik heb ‘De kleine theetuin in de duinen‘ met zoveel plezier gelezen, dat ik benieuwd was hoe het met iedereen zou gaan. Je maakt hernieuwd kennis met oude personages, maar je leert ook enkele nieuwe personages kennen. Anne West heeft de oude personages ook zo omschreven dat je geheugen weer even opgefrist wordt, mocht je het niet meer zo goed weten, wie wie is. Daarnaast is dit ook ideaal voor diegene die het eerste deel niet gelezen heeft, doordat de personages goed omschreven worden, is dit deel ook goed losstaand te lezen, al blijft dit zonde, want de serie is te leuk om niet in zijn geheel te lezen.

In dit tweede deel ligt de focus vooral op Laura. Laura is een nieuw personage en zij had een goede functie als hoofdpatissier in een van de betere hotels van Amsterdam, als ze daar uit woede en frustratie ontslag neemt en dan pas beseft dat ze nu geen geld meer heeft om de huur te betalen. Haar carrière is erg belangrijk voor haar en de theetuin zet haar niet echt op de kaart als patissier, dus ze wilt het liefst zo snel mogelijk weer van het eiland af, om op het vaste land weer een baan te vinden in een gerenommeerd hotel. In het begin had ik een beetje een hekel aan Laura. Ze kwam op mij over, alsof ze te goed was voor de theetuin en als ik ergens niet tegen kan, is het als mensen menen dat ze beter zijn als anderen. Echter gaandeweg het verhaal merk je dat Laura veranderd en bij zichzelf te rade gaat of de theetuin niet juist het geen is waar haar hart ligt. Deze verandering heeft West echt op een mooie manier omschreven en je ziet het echt gebeuren, de vertwijfeling, de afweging wat ze moet doen en de uiteindelijke beslissing die Laura maakt.

West heeft sowieso een beeldende schrijfstijl en hierdoor waande ik mij onder het lezen echt op het eiland Texel en dat terwijl ik er nog nooit geweest ben. Ik had echt het gevoel alsof ik zelf naar de lokale leveranciers onderweg was en zag de smalle weggetjes en leuke huisjes zo voor me. Dat vind ik echt genieten. Even op vakantie vanaf je eigen bank.

Wel vind ik het jammer dat nog niet duidelijk geworden is, wat er vroeger met het atelier gebeurd is, dat was een los draadje uit ‘De kleine theetuin in de duinen’ en ik had eigenlijk gehoopt dat dit in het tweede deel opgehelderd zou worden, maar wellicht gebeurd dit alsnog in een volgend deel.

Dit verhaal zorgt weer voor een echt vakantiegevoel en is ideaal om te lezen, terwijl je heerlijk geniet van de zon, maar mocht die zon nu niet te vinden zijn… Dan is het boek nog steeds een genot om te lezen, want door de vrolijke schrijfstijl van West, waan je je, tijdens het lezen, op Texel en heb je het gevoel alsof je op een mooie zomerdag zelf in Texel bent.