Breuklijnen is een vat vol thema's

Schrijfster Marleen Stelling had haar eigen worstelingen met haar moeder, dit was de aanzet om dit debuut te schrijven. Toch heeft ze haar fantasie de vrije loop laten gaan en is Breuklijnen een fictief verhaal, een plot over intergenerationeel trauma: trauma’s die generaties lang verder werken.

*Na een breuk met haar vriend staat Lies terug voor de deur van haar ouders. Wanneer deze deur zich opent, opent ook haar rugzak van verdriet en pijn. Voor haar vriendin Emina voelt Lies een soort haat-liefde, toch is Emina haar eigen kapstok. Terwijl ze probeert haar hoofd boven water te houden, komen geheimen aan de oppervlakte drijven.

Vanaf de start voel je het verdriet en de pijn over het verhaal hangen, eenvoudig verwoord en met korte citaten geeft ze een situatie of gevoel neer. Toch wijkt deze pen soms af door het gebruik van minder herkenbare woorden of woorden die niet écht in een dialoog passen. Terwijl je deze woorden leest, struikel je soms over de betekenis, de simpele citaten vragen geen aanpassing en raken meer.

‘Ik heb al geleerd hoe je opkomende tranen naar binnen kunt laten stromen.’

De auteur maakt gebruik van flashbacks en je stapt heen en weer in het leven van Lies. Personages passeren de revue en roepen bepaalde emoties op bij de lezer. Deze coming-age is een vat vol thema’s eetproblematiek, moeder-dochter relatie, diversiteit, gezien worden, hypochondrie misschien te veel van het goede, waardoor een thema soms wordt aangeraakt en op de achtergrond verdwijnt. De katholieke godsdienst loopt als een draad doorheen het plot zonder dat het overheerst. Breuklijnen is een psychologisch debuutroman, waar intergenerationeel trauma op een unieke manier wordt uitgeschreven toch met hier en daar nog enkele schoonheidsfoutjes.