Wat een pen! Dutrieux slaagt weer in haar opzet!

Terwijl Aisha Dutrieux (1983) haar debuut Het leven noemen op de shortlist van de Hebban debuutprijs 2022 prijkt, bracht de auteur haar tweede roman ‘Wees niet bang’ uit. Een roman die de lezer wederom verbijsterd achterlaat.

Laura: Terwijl de 4-jarige Laura haar verjaardag viert, maakt haar moeder een eind aan haar leven. Terwijl het feestje wordt afgesloten met het uitpakken van cadeautjes, wordt Laura’s moeder opgebaard in een koelcel. Dit laat een afdruk na tijdens Laura’s verdere levensloop. Wanneer Laura zelf zwanger is, begint ze haar vragen te stelen: wat heeft haar moeder gedreven tot deze wanhoopsdaad? Waarom heeft ze haar beide kinderen verlaten? Deze vragen drijven haar naar oma Chiara. Chiara gedreven door schuld en verdriet is na de dood van haar dochter gevlucht naar het Italiaanse bergdorp Calceranica.
Er zit niets anders op voor Chiara om de vragen van Laura te beantwoorden, al zet deze waarheid een schokgolf door het leven van beide vrouwen. Deze golf overspoelt hun emoties, hun levensinzicht.

De proloog van deze beklemmende roman zet onmiddellijk de toon, een melancholische sluier hangt overheen het verhaal, maar ook een soort kalmte waardoor het verhaal niet al te beladen wordt. En die kalmte brengt de pen van de auteur, Dutrieux heeft een bijzondere manier om de meeste eenvoudige dingen te beschrijven. Een ziekenhuis, trap, zon zie je met de juiste woorden voor je ogen verschijnen toch telkens met de juiste lading van emoties.

Waar het leven noemen duidelijk was en rechttoe rechtaan, werkt de auteur deze keer met een wending die je niet ziet aankomen: soms brengt een waarheid de levensweg op een zijspoor. En de gevolgen van deze waarheid zet de auteur duidelijk neer, door de hoofdpersonages een stem te geven. Het ik-perspectief geven Laura en Chiara een stem en in korte hoofdstukken zie je leven, pijn en twijfel door de ogen van deze twee sterke vrouwen. Waar de hoofdstukken van Marie dan eerder vertellend gelezen worden waardoor het geheel niet te zwaar wordt.

Achter bepaalde opsommingen of sprongen naar het verleden zit een diepere laag die de auteur door de lezer zelf laat invullen. Deze diepere lading is zeker de kracht van het verhaal, een verhaal met een boodschap.

“Even was het stil. Wat hij niet wist, wat zij hem nooit vertellen zou, is dat in die stilte haar wereld implodeerde, ineenstortte, tot alles raasde en suisde en danste en grijnsde. Gedachten flitsten, tuimelden, donderden, vernietigden.”

Metaforen, citaten en mooie fragmenten lees je door deze roman, een roman met realistische emoties en die de lezer stil achterlaat.

"Er bestond niet zoiets als een goddelijke voorzienigheid. Het leven liet zich beetje bij beetje zien en iedere beslissing, iedere stap naar links waar je ook naar rechts had kunnen gaan, opende een andere route tot een ander eindpunt."

Aisha Dutrieux slaagt weer in haar opzet! Een waardige opvolger van 'Het leven noemen'.