Vol gevoel en prachtig verwoord

‘Ik weet niet of ik wel weer naar huis wil,’ zei Mathilde.
‘Waarom niet?’
Ze dacht even na over haar antwoord. ‘Daar is mama doder dan hier.’

Thomas en zijn drie kinderen rouwen om de dood van hun echtgenote en moeder, elk op zijn/haar eigen manier. Tommie van vijf is ontwapenend, Mathilde van vijf oplettend en zorgzaam, Cleo een vijftienjarige puber die haar weg zoekt, en daarin haar moeder moet missen. Thomas zelf weet ook geen blijf met de situatie, weet niet hoe hij de praktische zaken moet aanpakken, laat staan de emotionele. Hierdoor laat hij dingen gebeuren die het gezin niet ten goede komen, waarna hij besluit om met z’n allen in een camper de bergen in te trekken.

Een niet zo ver verleden en het heden wisselen elkaar af in het boek, de zee en de bergen, thuis en ver weg. Altijd vol gevoel, en prachtig verwoorde zinnen. Je leeft echt mee met het gezin, en het einde komt toch nog een beetje als een klap (en was voor mij zelfs wat overbodig, omdat dat niet echt de clou van het verhaal is).

‘Het wordt nooit meer zoals het was,’ zei ze.
‘Nee,’ zei hij na een korte stilte. Maar dat betekent niet dat we er met z’n vieren niet iets moois van kunnen maken.’
‘Ik zou niet weten hoe.’
‘Nee, ik ook niet. Maar ik ben ervan overtuigd dat we wel zullen vinden hoe.’

Erg van onder de indruk.