Eerbetoon aan een moeder

De moeder van Adriaan Van Dis heeft, bijna 100, geen zin meer om te leven, en hij sluit een pact met haar zodat ze nog zo veel mogelijk verhalen vertelt. Deze zet hij op een bij momenten poëtische manier op papier, waarbij hun niet-evidente band vaak de boventoon haalt. Aantrekken en afstoten is een rode draad in hun relatie, of zoals hij zelf zegt: ‘Woede is ook liefde’. Hij gaat op zoek naar wat de band tussen hen precies is, of is die er net niet?
Afstand speelt alleszins een belangrijke rol, fysiek, maar vooral mentaal. Zijn moeder laat hem, zeker in het begin, niet toe, en gevoelens zijn uit den boze.

Maar het verleden van zijn moeder komt naar boven, waardoor je ook een deel geschiedenis van Nederlands-Indië en de Jappenkampen meekrijgt, dit geeft het boek nog iets extra’s (voor mij een vrij onbekende geschiedenis).

Zoals Van Dis zelf zegt, wilde hij ‘het raadsel moeder ontwarren’. Of dit gelukt is, is iets wat hij alleen zelf kan weten, en dan nog. Maar het is een mooie poging, en uiteindelijk, ondanks alles, ook een eerbetoon aan zijn moeder.

(Het audiobook wordt trouwens door hemzelf voorgelezen, ik moest zeker in het begin wat wennen aan het snelle vertel tempo)