Lezersrecensie
Een opmerkelijk dubbelzinnig wolvenverhaal
“Om een wolf te vangen, moet je de wolf zijn”, zegt de opa van Amaruq die hem de kunst van de wolvenjacht had bijgebracht.
“Wolven zijn niet dom, ze weten wanneer ze sterker zijn dan de rest. (…) Laat hem nooit meer zien dat je bang bent” zegt dompteur Avilès tegen Juan Guillermo in zijn eerste les om zijn wolf Fang af te richten.
Twee wijsheden zonder weerga uit dit “wolvenverhaal” met veel dubbele bodems. Het gaat over verraad, schuld, wraak, vergelding uit gerechtigheid, godsdienstfanatisme en -gestoordheid, corruptie en geweld in de overtreffende trap, bloed, veel bloed, dood, heel veel dood, drugs(handel) en criminaliteit, maar ook vriendschap en saamhorigheid en uiteindelijk gaat het toch over LIEFDE en HOOP en de wijze les van de schrijver dat wraak geen zin heeft. Hoewel…
Het is geen ZWART boek ondanks de vele “negatieve” thema’s.
De decors voor de twee complexe alternerende verhaallijnen die uiteindelijk dus in liefde bij elkaar komen, zijn de daken van de Retorno en de wijk Modelito met zijn doolhof van straatjes en steegjes van Mexico-Stad en als tegenhanger het ijskoude noordwesten van Canada. In het begin van de zeventiger jaren.
Over de Schrijfstijl zijn wel enkele opmerkingen te maken.
De opbouw:
Verhaallijn Een. We volgen de zeventienjarige Juan Guillermo Valdès die kort na elkaar zijn zes jaar oudere, zeer wijze (“model”-)broer Carlos verliest door een afgrijselijke moord, zijn grootmoeder (natuurlijke dood) en zijn beide ouders die vooral door de moord op hun oudste zoon letterlijk en figuurlijk in een afgrond van verdriet hun einde vinden door een (zelf geregisseerd?) auto-ongeluk. Juan Guillermo blijft alleen achter met zijn trouwe hond Kind en twee parkieten Whisky en Wodka. Maar het tragische noodlot weet ook hen te vinden… Gelukkig is er nog het promiscue buurmeisje Chelo die JG weet te troosten. Al op blz 8 van deze lijvige roman van 825 blz beschrijft Arriaga deze beginsituatie. Op de binnenflap was deze informatie ook al te vinden.
In deze verhaallijn lezen we ontelbare flashbacks, flashforwards in de tekst waarbij van enige chronologie geen sprake is. Niet per hoofdstuk, niet per bladzijde. Een haast filmisch scenario. Chaotisch is misschien toch het woord dat deze schrijfstijl het beste definieert, want…. daartussendoor komen we
Verhaallijn Twee tegen. Het verhaal van Amaruq, een solitaire, nomadische jager die, zonder sledehonden, gedreven door een oerinstinct geërfd van zijn grootvader, op een prachtige, reusachtige grijze wolf, Nujuaqtutuq (de stoutmoedige, ongrijpbare), jaagt. Een alerte, sluwe alfawolf die de leider is van een grote roedel wolven. Ook in deze verhaallijn zigzagt de chronologie. Deze wolf is een obsessie voor hem. Hij beheerst zijn leven. Het is zijn god. “Op een dag zullen jullie blikken elkaar kruisen en zul je in de zijne zien wie je bent. Jij bent die wolf. Elke dag zul je op zoek gaan naar de stem die je roept, de stem van jouw god, jouw onpeilbare god”, aldus de waarschuwing van zijn opa op blz. 108.
Niet alleen probeert Amaruq zijn “eigen” wolf te vinden en te temmen, maar ook Juan Guillermo heeft een relatie met de door hem geadopteerde wolf, genaamd Fang, die hij als wolvenleek uiteindelijk behoorlijk onder controle weet te houden dankzij de aanwijzingen van zijn grote vriend, de circusleeuwentemmer Avilès.
Slaagt Amaruq erin zijn wolf te vinden en te doden? Slaagt Juan Guillermo Valdès erin zijn broer te wreken en zijn gedomesticeerde wolf weer terug te brengen naar het hoge Noorden? Voor beiden een barre tocht. “Zonder vrienden, geld en enige corruptie ben je nergens…” is mijn tipje van de sluier voor deze roman.
Is er wel voldoende spanning door alle flashforwards? Het antwoord is “Ja!” Een volmondig “Ja”. Vanaf blz. 300 ongeveer, wordt het zelfs een echte pageturner.
Minpuntjes
Eigenlijk nogal storend, vond ik, zijn de vele mythen, legendes, citaten van schrijvers of wijsgeren van naam maar ook encyclopedische verklaringen. Enzovoorts. De gedichten tussendoor vond ik overigens wel mooi! Deze hoofdstukjes die geen titel hebben en die ongeveer 100 blz. van dit lijvige boek beslaan hebben m.i. weinig toegevoegde waarde. En ik heb me erop betrapt dat ik ze soms, al skimmend, wel erg te vlug gelezen heb.
Over de “korte inhoud” wil ik hier eigenlijk niets vertellen. Spoilers liggen bij elke zin op de loer. Zie eventueel andere recensies of dagbladrecensies. Toch vond ik jammer dat aan het eind de verhaallijnen bij elkaar komen. Wat mij betreft hadden er wat meer open eindjes in dit verhaal mogen zitten. Maar ja, de keuze van de schrijver….
GUILLERMO ARRIAGA is een echte Mexicaanse storyteller, bovendien nog humoristisch en charmant ook, zo bleek tijdens de live-leesclub van Hebban, georganiseerd door Uitgeverij AtlasContact op 2 februari 2019. Op boeiende wijze heeft hij verteld over het hele schrijfproces van vijf jaar van deze “novel” en gaf hij antwoord op prangende vragen vanuit de ongeveer veertig aanwezige “echte lezers”.
Op de vraag of deze roman autobiografisch is? Antwoordde hij: “Based on true facts that never happened, but could happen”. Tja…
In deze anderhalf uur durende live-leesclub gunde hij ons ook een kijkje in zijn privéleven. Hij vertelde zelfs vrij veel over zijn eigen leven, gezin, jeugd. Vanaf zijn derde levensjaar had hij twee obsessies: jagen en vrouwen. Deze obsessies vormden de basis voor zijn schrijversleven. Hij schreef namelijk al vanaf zijn negende jaar briefjes aan zijn uitverkorenen omdat hij nogal verlegen was… Waar of niet waar? Wellicht weer voer voor een nieuwe “story”…. ?! Met dan zeker tussenhoofdstukjes over Amsterdam, volgens hem “the most dangerous city of the world”.
Ik ga beslist op zoek naar zijn eerder verschenen romans. Vier dikke, welverdiende sterren voor De Ontembare. Maar wie was nu “de ontembare”? Oordeel zelf door het boek te lezen, is mijn advies.
Rest mij nog hier mijn complimenten over te brengen aan de twee vertalers: Eugenie Schoolderman en Peter Valkenet. Goed en degelijk werk!
GUILLERMO ARRIAGA, me ha gustado mucho la entrevista y su libro! MUCHAS GRACIAS!
Zeist, 4 februari 2019
Wil
“Wolven zijn niet dom, ze weten wanneer ze sterker zijn dan de rest. (…) Laat hem nooit meer zien dat je bang bent” zegt dompteur Avilès tegen Juan Guillermo in zijn eerste les om zijn wolf Fang af te richten.
Twee wijsheden zonder weerga uit dit “wolvenverhaal” met veel dubbele bodems. Het gaat over verraad, schuld, wraak, vergelding uit gerechtigheid, godsdienstfanatisme en -gestoordheid, corruptie en geweld in de overtreffende trap, bloed, veel bloed, dood, heel veel dood, drugs(handel) en criminaliteit, maar ook vriendschap en saamhorigheid en uiteindelijk gaat het toch over LIEFDE en HOOP en de wijze les van de schrijver dat wraak geen zin heeft. Hoewel…
Het is geen ZWART boek ondanks de vele “negatieve” thema’s.
De decors voor de twee complexe alternerende verhaallijnen die uiteindelijk dus in liefde bij elkaar komen, zijn de daken van de Retorno en de wijk Modelito met zijn doolhof van straatjes en steegjes van Mexico-Stad en als tegenhanger het ijskoude noordwesten van Canada. In het begin van de zeventiger jaren.
Over de Schrijfstijl zijn wel enkele opmerkingen te maken.
De opbouw:
Verhaallijn Een. We volgen de zeventienjarige Juan Guillermo Valdès die kort na elkaar zijn zes jaar oudere, zeer wijze (“model”-)broer Carlos verliest door een afgrijselijke moord, zijn grootmoeder (natuurlijke dood) en zijn beide ouders die vooral door de moord op hun oudste zoon letterlijk en figuurlijk in een afgrond van verdriet hun einde vinden door een (zelf geregisseerd?) auto-ongeluk. Juan Guillermo blijft alleen achter met zijn trouwe hond Kind en twee parkieten Whisky en Wodka. Maar het tragische noodlot weet ook hen te vinden… Gelukkig is er nog het promiscue buurmeisje Chelo die JG weet te troosten. Al op blz 8 van deze lijvige roman van 825 blz beschrijft Arriaga deze beginsituatie. Op de binnenflap was deze informatie ook al te vinden.
In deze verhaallijn lezen we ontelbare flashbacks, flashforwards in de tekst waarbij van enige chronologie geen sprake is. Niet per hoofdstuk, niet per bladzijde. Een haast filmisch scenario. Chaotisch is misschien toch het woord dat deze schrijfstijl het beste definieert, want…. daartussendoor komen we
Verhaallijn Twee tegen. Het verhaal van Amaruq, een solitaire, nomadische jager die, zonder sledehonden, gedreven door een oerinstinct geërfd van zijn grootvader, op een prachtige, reusachtige grijze wolf, Nujuaqtutuq (de stoutmoedige, ongrijpbare), jaagt. Een alerte, sluwe alfawolf die de leider is van een grote roedel wolven. Ook in deze verhaallijn zigzagt de chronologie. Deze wolf is een obsessie voor hem. Hij beheerst zijn leven. Het is zijn god. “Op een dag zullen jullie blikken elkaar kruisen en zul je in de zijne zien wie je bent. Jij bent die wolf. Elke dag zul je op zoek gaan naar de stem die je roept, de stem van jouw god, jouw onpeilbare god”, aldus de waarschuwing van zijn opa op blz. 108.
Niet alleen probeert Amaruq zijn “eigen” wolf te vinden en te temmen, maar ook Juan Guillermo heeft een relatie met de door hem geadopteerde wolf, genaamd Fang, die hij als wolvenleek uiteindelijk behoorlijk onder controle weet te houden dankzij de aanwijzingen van zijn grote vriend, de circusleeuwentemmer Avilès.
Slaagt Amaruq erin zijn wolf te vinden en te doden? Slaagt Juan Guillermo Valdès erin zijn broer te wreken en zijn gedomesticeerde wolf weer terug te brengen naar het hoge Noorden? Voor beiden een barre tocht. “Zonder vrienden, geld en enige corruptie ben je nergens…” is mijn tipje van de sluier voor deze roman.
Is er wel voldoende spanning door alle flashforwards? Het antwoord is “Ja!” Een volmondig “Ja”. Vanaf blz. 300 ongeveer, wordt het zelfs een echte pageturner.
Minpuntjes
Eigenlijk nogal storend, vond ik, zijn de vele mythen, legendes, citaten van schrijvers of wijsgeren van naam maar ook encyclopedische verklaringen. Enzovoorts. De gedichten tussendoor vond ik overigens wel mooi! Deze hoofdstukjes die geen titel hebben en die ongeveer 100 blz. van dit lijvige boek beslaan hebben m.i. weinig toegevoegde waarde. En ik heb me erop betrapt dat ik ze soms, al skimmend, wel erg te vlug gelezen heb.
Over de “korte inhoud” wil ik hier eigenlijk niets vertellen. Spoilers liggen bij elke zin op de loer. Zie eventueel andere recensies of dagbladrecensies. Toch vond ik jammer dat aan het eind de verhaallijnen bij elkaar komen. Wat mij betreft hadden er wat meer open eindjes in dit verhaal mogen zitten. Maar ja, de keuze van de schrijver….
GUILLERMO ARRIAGA is een echte Mexicaanse storyteller, bovendien nog humoristisch en charmant ook, zo bleek tijdens de live-leesclub van Hebban, georganiseerd door Uitgeverij AtlasContact op 2 februari 2019. Op boeiende wijze heeft hij verteld over het hele schrijfproces van vijf jaar van deze “novel” en gaf hij antwoord op prangende vragen vanuit de ongeveer veertig aanwezige “echte lezers”.
Op de vraag of deze roman autobiografisch is? Antwoordde hij: “Based on true facts that never happened, but could happen”. Tja…
In deze anderhalf uur durende live-leesclub gunde hij ons ook een kijkje in zijn privéleven. Hij vertelde zelfs vrij veel over zijn eigen leven, gezin, jeugd. Vanaf zijn derde levensjaar had hij twee obsessies: jagen en vrouwen. Deze obsessies vormden de basis voor zijn schrijversleven. Hij schreef namelijk al vanaf zijn negende jaar briefjes aan zijn uitverkorenen omdat hij nogal verlegen was… Waar of niet waar? Wellicht weer voer voor een nieuwe “story”…. ?! Met dan zeker tussenhoofdstukjes over Amsterdam, volgens hem “the most dangerous city of the world”.
Ik ga beslist op zoek naar zijn eerder verschenen romans. Vier dikke, welverdiende sterren voor De Ontembare. Maar wie was nu “de ontembare”? Oordeel zelf door het boek te lezen, is mijn advies.
Rest mij nog hier mijn complimenten over te brengen aan de twee vertalers: Eugenie Schoolderman en Peter Valkenet. Goed en degelijk werk!
GUILLERMO ARRIAGA, me ha gustado mucho la entrevista y su libro! MUCHAS GRACIAS!
Zeist, 4 februari 2019
Wil
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Wil
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
