R.J. Ellory weet uitstekend te verwoorden wat er in de halfbroers Digger en Clay omgaat. Digger is hard, kil, licht beïnvloedbaar en instabiel, Clay is de softie met een degelijk karakter. De jongens slaan totaal verschillende wegen in, de lezer volgt hen op de voet. Daarnaast speelt de verhaallijn van het politieonderzoek naar een reeks van geweldsmisdrijven. Het spreekt vanzelf dat de diverse lijnen elkaar op zeker moment kruisen.

‘Bekraste zielen’ is geschreven in een stijl die doet denken aan de rapportage van een serie gebeurtenissen. De auteur gaat gedetailleerd en breedvoerig te werk en lijkt van geen ophouden te weten bij het opvoeren van steeds weer nieuwe personages. Ellory’s vertelstijl is uniek, ongeacht of deze al dan niet je smaak is. Ik heb bewondering voor zijn psychologisch inzicht en voor het schijnbare gemak waarmee hij alles kloppend maakt, hoe complex ook. Er zit vaart in het verhaal, maar het bevat ook dode momenten die de vaart eruit halen. Over zijn boek ‘De helden van New York’ schreef ik: “Minpunt is de plot: de auteur gaat recht op het doel af, er valt voor de lezer weinig te puzzelen of te raden. Desondanks blijft er een zekere spanning tot het einde, knap gedaan, maar toch ...” Datzelfde gevoel heb ik na lezing van ‘Bekraste zielen’. Ik mis iets, het is allemaal erg afstandelijk; ik mis warmte en oprechte betrokkenheid en dat maakt dat ik niet volledig meegezogen wordt in het verhaal.

‘Bekraste zielen’ heeft veel weg van een roadmovie en zou het als jaren-zestig-film ongetwijfeld goed doen. Rauw, realistisch en met (te?) veel geweldsscènes, waar dan weer een psychologische benadering tegenover staat.
Alle plussen en minnen bij elkaar geteld kom ik tussen de drie en vier sterren uit. Ik rond af naar vier, op grond van de perfectie van Ellory en het feit dat hij zich met zijn typerende stijl weet te onderscheiden van collega-thrillerauteurs.