Nou ja zeg

Nou ja zeg, de ongeloofwaardigheid ten top. (Dit zou ik graag toelichten, maar dat kan niet zonder de clou van het verhaal uit de doeken te doen.)
Sarah Pinborough start met een lange aanloop, waarin drie ikken, te weten Lisa, Ava en Marilyn, om en om aandacht vragen. Het zeurt maar wat door tot we eindelijk overgaan naar deel 2, met concrete feiten. Of toch niet? Wat is waar en wat niet? Pinborough leidt de lezer via onnodige en soms onlogische kronkels en bochten uiteindelijk naar een waarheid, die - weliswaar niet tot in detail - voor de hand ligt. Het ligt er immers duimendik bovenop dat de insteek een andere is dan wordt voorgespiegeld.

Herhalingen van feiten, kille personages, zeurderige schrijftoon, tig keren het woord puber in combinatie met Ava en haar vriendinnen (één keer is genoeg), overbodige afleidingsmanoeuvres en zijlijnen (die niet of slordig worden afgerond).
'Belofte maakt schuld' is in geen enkel opzicht origineel, vernieuwend of verrassend. Het thema schuld, schuldgevoel, een nieuw leven beginnen en over je schouder blijven kijken, is vaker aan de orde in thrillers en hoe het eindigt is voorspelbaar.