Origineel, maar bijna alles is té

Jamie Mason is geboren in Oklahoma City, maar noemt Virginia en het gebied rond Washington D.C. haar thuis. De schaduwen van het Pentagon hebben wellicht een stimulerend effect gehad op haar ‘'suspicious mind’'. Mason is van het zwerverstype en heeft nooit haar hart aan één woonplaats verpand; zij switcht met groot gemak van de ene stad of staat naar de andere, zowel fysiek als slechts in haar hoofd. Ze is gezegend met een rijke fantasie, heeft een avontuurlijke levenshouding, is koffieverslaafd, stoer en geniet onder meer van Formule 1-racen en NFL-football.

Het zal je gebeuren: je hebt iemand gedood en in je tuin begraven. Dan worden er in jouw tuin twee lijken gevonden, maar geen van twee is het lichaam dat jij begraven hebt … Dit overkomt Jason Getty, een softie van de bovenste plank met een minderwaardigheidscomplex van hier tot Verweggistan. Jason lijkt beland in een nachtmerrie, maar het is de rauwe werkelijkheid. Hoe nu te handelen? Afwachten tot de politie verder graaft met het risico dat zijn dode ook gevonden wordt, of zelf actie ondernemen? De gevolgen van beide opties zijn voor Jason niet te overzien. Hij zit in de nesten en moet daar op zijn eigen onbeholpen manier uit zien te geraken.

Jamie Mason toont met Drie graven vol  aan te beschikken over het vermogen een oorspronkelijk verhaal te verzinnen. Prijzenswaardig, want originaliteit is niet elke auteur gegeven. Mason is zeer taalvaardig, de spitsvondigheden druipen van de pagina'’s, alhoewel in vertaling soms erg vergezocht. Zij is buitengewoon geestig, tovert de meest lugubere zaken om tot kolderieke, hilarische taferelen. Jason Getty wordt zodanig goed neergezet dat je hem, het lulletje rozenwater, voor je kunt zien en met hem mee gaat leven.

Tot zover de hulde aan deze debutant. Een boek schrijven is echter meer dan de optelsom van een origineel verhaal plus taalvaardigheid. De combinatie moet kloppen, er moet evenwichtigheid zijn. Het loopt de auteur uit de hand, zij moet maat leren houden om tot een groots resultaat te komen. Bijna alles is té: het verhaal is over de top, er gebeurt onrealistisch veel in te korte tijdspanne, de taalgrappen en -grollen gaan allengs vervelen en zouden in voor de lezer beter behapbare porties opgediend moeten worden. Mason bulldozert over je heen en graaft daarmee haast onontkoombaar bij menig lezer haar eigen graf. Potentie heeft ze zeker, daarover geen enkele twijfel!

Dikke pluim voor het laatste hoofdstuk, dat het psychologische aspect van Drie graven vol  naar een wat hoger plan tilt. De laatste regels zijn briljant!