'Fobie' kent een veelbelovende start, maar per saldo stelt het boek mij teleur. Ik had beter verwacht van Wulf Dorn en gehoopt op een 4- of 5-sterrenboek.
Vrij snel in het verhaal is duidelijk wat er aan de hand is, waardoor de in het begin opgebouwde spanning wegebt. Op het eind probeert de auteur de boel nog wat op te kloppen met onverwachte maar desondanks niet geheel verrassende feiten. Mosterd na de maaltijd, het kwaad is al geschied.
Vaag slot, wellicht bedoeld als opzetje voor een derde boek met Mark Behrendt (?). (Hem kennen we van 'Trigger'.) Maar dan nog is het onbevredigend, althans ík begrijp het niet.
Het toevalligheidsgehalte is hoog, de personages blijven op afstand. 'Fobie' is goed bedacht, maar onvoldoende pakkend. De schrijfstijl is teleurstellend simpel, al zou je ook kunnen zeggen dat het knap is met eenvoudige taal een verhaal als dit te vertellen.
Al met al lijkt Wulf Dorn zich er ietwat gemakkelijk vanaf te hebben gemaakt.

Pas na lezing van het nawoord begreep ik waarom 'Fobie' in Londen gelokaliseerd is. Komt vreemd over: de Duitse taal in Londense setting, een kind dat 'mommy' en 'daddy' zegt. En plotseling is daar Mark Behrendt aus Deutschland, die - toevallig - in Engeland geboren en getogen blijkt.

[Ik heb de originele versie gelezen, 'Phobia'.]