Letterlijk en figuurlijk een zelfmoordthriller

'Lichamen van glas' is een donkere, sinistere, vertelling over jongeren die zelfmoord plegen. Dat zou indringend moeten zijn, maar is het niet. De auteurs, Jerker Eriksson en Håkan Axlander Sundquist, hebben een werk gecreëerd, dat vorm hoog in het vaandel heeft. Te hoog. Erik Axl Sund, het pseudoniem van het Zweedse duo, is doorgeschoten en heeft zichzelf daarmee de das omgedaan.
Tien perspectieven: Rot op, Hurtig, Vanja, Gevallen engel, Zwarte melancholie, Simon, Aiman, Ivo, Isaak, Holger. Steeds in aparte hoofdstukken, die soms minder dan één pagina beslaan, heel irritant. Weg vaart. Weg spanning. Leesplezier? Ho maar. Diepgang? Geen. Karakters? Vlak.

Het had zo mooi en spannend kunnen zijn. Zelfmoorden onder jongeren, met goed onderbouwde aanleidingen en beweegredenen, uitgediepte karakters, maatschappijkritiek, maar het vat waarin het nu gegoten is past niet. In een literaire roman zou het wellicht werken, in een thriller niet. Ik ontkom niet aan de gedachte dat zelfoverschatting de auteurs parten heeft gespeeld.
Ik had ook graag een nieuw politieteam gezien in plaats van weer Jens Hurtig en Jeanette Kihlberg, die we al kennen van de Victoria Bergman-trilogie. 'Lichamen van glas' staat hier volledig los van, heeft een andere stijl, maar toch.
De nog te verschijnen delen 2 en 3 van de Melancholietrilogie laat ik aan me voorbijgaan.

[spanning 1, plot 3, leesplezier 1, schrijfstijl 2, originaliteit 4, psychologie 2]