Paranoia is puur genieten: lezen, lezen, lezen tot je het uit hebt. Zelfs al had ik op een gegeven moment wel in de gaten hoe het ongeveer af zou lopen, dat deed aan mijn leesplezier niets af. Finder weet dusdanig pakkend te schrijven dat het verhaal blíjft boeien; hetgeen tevens een compliment aan de vertaler betekent (dat mag ook wel eens, toch?), die goed werk geleverd heeft.
Zo hier en daar lees ik iets over gebrek aan originaliteit bij Finder, (te)veel Grisham-gelijkenis. Daar zit iets in, maar het sprankelende van Finder telt voor mij zwaarder, bij Grisham wil de moeizaamheid nog wel eens de kop opsteken.
De slotregels van het boek lijken alvast voor een verfilming geschreven... Ik zie de situatie voor me en plak er moeiteloos de bijpassende acteurs in.