Van de hak op de tak

Na een studie journalistiek aan de University of Florida heeft Sue Duffy carrière gemaakt als copywriter en als schrijver/editor voor een business-, een lifestyle- en een christelijk magazine. In 2001 schreef Duffy Mortal Wounds, in 2010 Fatal Loyalty, beide titels zijn niet in het Nederlands vertaald. Rode dageraad  is het tweede deel van de Red Returning Trilogy, deel 1 is getiteld Sonate in G rood. Naast echtgenoot, kinderen en kleinkinderen speelt het geloof een grote rol in Duffy’s leven. Geloof is de drijfveer voor al wat ze doet en een standaardthema in haar werk.

Cass Rodino legt haar ziel en zaligheid in haar werk als decorontwerper. Zij vertoeft liever in Broadway-nepsferen dan in het werkelijke leven, dat ze niet goed aankan. Cass gaat samen met buurman en vriend Jordan de gangen na van haar stiefvader Hans, zulks om de ongerustheid van haar moeder te ontzenuwen, die haar echtgenoot ervan verdenkt een affaire te hebben. Cass en Jordan doen ontdekkingen waarvan de impact op dat moment niet te overzien is. Zij lopen voormalig KGB-sluipmoordenaar Evgeny Kozlov in de weg en ook pianiste Liesl Bower komt op hun pad. Met z’n vieren moeten ze vluchten voor de grote onbekende die zich de Architect noemt en tevens proberen diens misdadige plannen te verijdelen.

Het is niet verstandig dit boek te lezen als je deel 1 niet gelezen hebt, tenzij het je als lezer niet uitmaakt dat er voortdurend verwarrend en kennelijk incompleet gerefereerd wordt aan voorafgaande gebeurtenissen en personages. Liesl en Evgeny kennen elkaar uit Sonate in G rood, zij het als tegenstanders. In deel 2 staan beiden aan dezelfde kant, want Evgeny werkt niet meer voor de KGB. Cass en Jordan stuiten toevallig op ongure zaken in het leven van stiefvader Hans, in wie toevallig ook Evgeny geïnteresseerd is. Het kan niet op met het toeval in Rode dageraad, dat tot een toppunt komt door een ‘bekentenis’ van de president van de Verenigde Staten. Maar goed, wat op de ene lezer ongeloofwaardig overkomt kan voor de andere juist een vondst zijn.

Het heeft even geduurd voor ik begreep waar Rode dageraad  in feite om draait, onder andere doordat Duffy veel al dan niet reeds bekende personages opvoert en van de hak op de tak springt. Het gaat om idealen, spionage en infiltratie, een gevaarlijk ‘spel’ tussen Rusland en Amerika (doet denken aan de Koude Oorlog), waar Israël uiteindelijk de vruchten van moet plukken. Terroristische acties, mogelijk met slachtoffers, worden daarbij niet geschuwd. De Architect wil toeslaan in Amerika, Rusland moet weer uitgroeien tot een begrip in de wereld, dat is helder (en actueel …?). Duffy beschrijft bondgenootschappen waarvan niet duidelijk wordt of die werkelijk bestaan of bestaan hebben, zij smeedt plannen voor acties die mensenlevens zullen eisen en verweeft dat moeiteloos met ontluikende liefde, vergevensgezindheid en Gods genade. In mijn beleving is er een wereld van verschil tussen terrorisme en ‘En God zag dat het goed was’. Ik kan het niet rijmen.