Rot komt niet in de buurt van Mo Hayders De behandeling en Vogelman, haar beste werken. Wat sindsdien van Hayders hand verschenen is sprak me steeds minder aan, voor mij reden om enkele titels geleden af te haken. De standalone Rot leek een mooie gelegenheid om de draad weer op te pakken, maar mijn toch weer hooggespannen verwachtingen zijn niet uitgekomen.

De schrijfstijl in het eerste deel van het boek is te lichtvoetig en eenvoudig, als in een romannetje. Het tweede en derde gedeelte zijn wat dat betreft beter, maar kunnen de aanloop niet goedmaken. Korte hoofdstukken, ten behoeve van de perspectiefwisselingen.
Gebrek aan spanning, weinig diepgang, overbodige verhaallijnen die later nergens meer toe doen.
Zwakke uitwerking van de karakters: personages die uiteindelijk niet van belang blijken krijgen veel aandacht, de zussen Sally en Zoë ondergaan gaandeweg het verhaal binnen een kort tijdsbestek een totale karakterverandering, weer anderen blijven totaal onderbelicht. De soloacties tijdens het politieonderzoek doen voor mij de deur van het toch al niet geloofwaardige verhaal dicht.
Open einde, waar ik op zich niets op tegen heb. Rot lijkt echter onaf. Vond Hayder het welletjes zo en moet de lezer het verhaal zelf maar verder invullen?

Kortom: ongeloofwaardig, te veel rafels, oppervlakkig, niet meer dan ** waardig. Tenzij er een vervolg komt, maar daar is niets over bekend.
Jammer, dat de veelbelovende tekst op de achterflap geenszins waargemaakt wordt.