Goede start, maar in totaal te mager

De venijnige schrijfstijl van Helen FitzGerald redt Verloren dochter nipt van een onvoldoende, maar het houdt niet over.
Sowieso is het geen thriller, want er is geen spanning, hooguit wekt de auteur nieuwsgierigheid naar wat moeder Ruth nu weer verzint om zich te wreken op de man die haar 18-jarige dochter Su voor gek heeft gezet op internet. (Su heeft tijdens vakantie seksuele handelingen verricht bij een twaalftal mannen, waarbij ze werd toegejuicht en aangemoedigd. Su's actie is gefilmd, op YouTube geplaatst en scoort hoge kijkcijfers.)

Het verhaal is weliswaar actueel, maar na de uitstekende eerste helft van het boek wordt het een dermate dwaze, ongeloofwaardige, vertoning dat FitzGerald de waarschuwingsfunctie die van Verloren dochter uit zou kunnen gaan de nek omdraait.
Welke moeder stuurt haar 17-jarige dochter als een soort 'straf' naar het hol van de leeuw om onderzoek te doen? Waarom is de moeder zoals ze is? Hoe zit het met de gevoelens van zus Leah? Wat is de achterliggende gedachte van dat wat vader Bernie overkomt en wat totaal overbodige bladvulling lijkt? Vragen, vaagheden, te weinig onderbouwing. Alleen de wraak van Ruth en de volwassenwording van Su lijken ertoe te doen; samen is dat te mager voor een goede plot.
Leuk geprobeerd, niet helemaal geslaagd.

[spanning 1, plot 2, schrijfstijl 4, leesplezier 3, originaliteit 3, psychologie 2]