Een vier is eigenlijk net te hoog, maar een 3 weer echt te laag

Dit boek is er wel zeker een die je aan het denken wanneer je even een lekker boek wilt om even weg te lezen. Je volgt Dumplin die het gevecht aangaat met de liefde, die rare dingen die gebeuren in je puberteit, het wel kunnen accepteren van haar gewicht en grote, maar de twijfel of haar omgeving dat ook wil/kan. Daarbij vooral haar moeder.
Het verhaal brengt naar mij een duidelijke boodschap over, dat je iedereen moet nemen zoals hij/zij is. De manier waarop het verteld wordt, ligt er van tijd tot tijd te dik op. Een groep "kneusjes" die op zien tegen de zogenaamd zo zelfverzekerde Dumplin, die inwendig daadwerkelijk ook haar eigen onzekerheden heeft. Het is wel leuk dat de boodschap naar voren komt dat iedereen er toe doet en mooi is. Met een handicap, verkeerd gebit of veelte zwaar, iedereen is mooi op zijn eigen manier.
De ruzie tussen Dumplin en haar beste vriendin Ellen is wel een rode draad, maar erg oppervlakkig, net als de 3-hoeksrelatie tussen haar, Mitch en Bo. Deze verhaallijnen hadden of beter uitgewerkt kunnen worden of weggelaten kunnen worden.
Al met al, genoeg leuke en vermakelijke leesuurtjes. Wat ik in mijn titel al aangeven, 3 sterren doet het boek tekort en 4 net te veel. Ik zou zeggen 3,6, als ik achter de komma kan werken.
Binnenkort meer op mijn blog.