(on)zichtbaar

Hendrik is een gepensioneerde journalist, die zijn werk mist en te veel drinkt. Diane woont bij Hendrik in de straat. Ze is een stil meisje dat na de zomervakantie naar de Middelbare school gaat. Allebei hebben ze het gevoel onzichtbaar te zijn, niet gezien te worden door hun omgeving, niet (meer) mee te tellen. Waar Hendrik steeds vaker overvallen wordt door zijn herinneringen, zoekt Diane troost bij haar hond Sebastiaan.

‘Vergetelheid, waar zijt gij, neem me mee, weg van mezelf.’ Blz. 119

De verhalen van Hendrik en Diane worden verteld in korte hoofdstukken en met een groot lettertype. Hierdoor leest het boek gemakkelijk en snel. Bij elk hoofdstuk is duidelijk door wie het verteld wordt, zowel door de kopjes als ook door een compleet ander taalgebruik. Dit leest prettig. Naarmate ik verder in het boek kwam ontrolde de verhalen van Hendrik en Diane zich. Ik leerde ze steeds beter kennen. Daardoor werd steeds duidelijker wat het verhaal was van Hendrik en zijn vrouw Magda, met wie Hendrik in gedachten veel sprak en wat zorgt voor de sterke band tussen Sebastiaan en Diane.

‘Goed wikken en wegen, houdt hij zichzelf voor. Vooral geen overhaaste beslissingen nemen. Tegelijkertijd bedenkt hij dat hij daarom nooit tot iets komt. Hij denkt de dingen dood. ‘ blz. 21

Hoewel de verhalen van Hendrik en Diane beide aangrijpend zijn, werd het nergens echt zwaar of emotioneel. Ik werd het meest geraakt door het verhaal van Magda. De manier waarop de verhaallijnen van Diane en Hendrik bij elkaar komen, is me vrij onduidelijk gebleven en kwam wat geforceerd over. Dit in tegenstelling tot enkele verrassende wendingen in het boek, die ik misschien al wel zag aankomen, maar die me toch hebben ontroerd. Onzichtbaar is een boek waarvan de hoofdpersonen heel ‘echt’ zijn. Het kan zomaar om je buurman of buurmeisje gaan.

Spanning: 2
Plot: 3
Leesplezier: 3
Schrijfstijl: 4
Originaliteit: 4
Psychologie: 4

Ik geef onzichtbaar van Edith van Walsum 3 sterren.