Zijn gevecht tegen drank en drugs en een dwangstoornis

Kieft, het boek dat verscheen in 2014 en waar Wim Kieft zeer openhartig over zijn jarenlange cocaïne- en alcoholverslaving vertelt krijgt met dit boek, de terugkeer, een vervolg. Wederom geschreven door Michel van Egmond. Het vervolg kwam er om op de steeds terugkerende vraag: ‘Hoe gaat het nu met Wim Kieft’’ een antwoord te geven.
In De Terugkeer komt de lezer erachter hoe het op dit moment gaat met Wim Kieft. Over zijn strijd tegen verleidingen, die overal op de loer liggen, over zijn terugvallen en de gaten in zijn geheugen. Zeker ook over het verschijnen van een nieuw probleem: de dwanggedachten die hem uit zijn slaap houden maar die hem ook overdag parten spelen.
Wim Kieft gaat samen met Michel van Egmond tot twee keer terug naar Italië, het land waar hij goede herinneringen aan zou moeten hebben, maar die hij nauwelijks heeft. Het land waar hij, naar het lijkt, in elk geval de tweede keer, weer ontdekte dat de periode in Italië toch een mooi stuk van zijn leven was, veel mooier dan hij zich lange tijd heeft gerealiseerd.
Persoonlijke Leeservaring:
Ik wilde Wim Kieft, de terugkeer, graag lezen; het eerste boek over zijn leven heb ik gelezen en ook ik was zeer benieuwd hoe het nu met hem ging. Ben ik zo’n voetbalfan? Of misschien fan van Wim Kieft? Nee, niet echt. Ik kijk, buiten de EK’s en WK’s om, nooit voetbal. Wim Kieft heeft wat dat betreft ook niets van mij te vrezen als het gaat over het EK 1988 en in het bijzonder over een belangrijke kopbal, zijn kopbal. Daar zal ik hem dus nooit over aanspreken, hoogstens over het feit dat ik mateloos veel bewondering voor hem voel. Voor elke alcoholist trouwens, die het constante gevecht levert tegen zijn verslaving. Ik was nog maar net in het boek gestart en ik raakte al behoorlijk geëmotioneerd. Dat gebeurd als Michel en Wim in gesprek zijn over wat er nu wel of niet gebeurd is in Cádiz. Wim heeft daar in de loop van de tijd wel vier verschillende versies over vertelt en Michel vraagt zich af welke versie nu klopt en wordt eigenlijk boos omdat hij het gevoel heeft dat Wim dingen voor hem heeft verzwegen. De reactie van Wim hierop, zich verdedigend, zijn ontwijkende gedrag omtrent zijn verslaving.
Maar vooral de reactie van Wim als hij zegt dat Michel geen enkel idee heeft over de strijd die Wim moest/moet voeren. En dat hij ook geen idee heeft of hij het ooit kan uitleggen.
Op de een of andere manier raakt me dat diep. Een niet verslaafde kan natuurlijk nooit helemaal begrijpen hoe moeilijk het, altijd weer, is voor een verslaafde! Ik lust geen wijn, geen bier en ik drink nagenoeg nooit iets met alcohol, en drugs heb ik al helemaal nooit gebruikt. Ik ken het gevoel dus helemaal niet! Toch heb ik wel te maken gehad in mijn leven met een paar verslaafden. Wat ik nooit zal vergeten is de uitspraak van een verslavingsarts die ik ooit heb horen zeggen: “als iemand met suikerziekte op straat neervalt dan loopt iedereen er heen om te helpen. Als iemand die dronken is of in kennelijke staat door drugsgebruik, op straat valt gaan we er met een grote boog omheen! Terwijl een verslaving ook een ziekte is.” Nu wil ik niet zeggen dat suikerziekte en een verslaving hetzelfde is, zeker niet. Het is wel zo dat sommige mensen nooit verslaafd zullen raken en andere juist heel snel. Het schijnt genetisch bepaald te zijn; sommige mensen zijn vatbaarder voor verslavingen. Daarnaast veranderen de hersenen door het gebruik en raakt iemand nog vatbaarder.
Mensen die verslaafd zijn hebben eigenlijk levenslang! Ze kunnen zich nooit een fout permitteren want dan hebben ze meteen een terugval, en nee deze mensen zijn geen ruggengraatloze types die kiezen voor de makkelijkste weg.
Om het vol te houden moeten ze sterker zijn dan wie ook, daarvan ben ik overtuigd.
Ik vind het boek, wederom, weer makkelijk leesbaar. Het is een zeer serieus onderwerp, maar het verhaal is doorspekt met humor. Het is zeker een openhartig verhaal waarin ik Wim Kieft een kwetsbare, maar tevens sterke persoonlijkheid vind. Verder komt Kieft naar voren als iemand met een behoorlijke zelfspot, soms vind ik zelfs dat hij zichzelf te kort doet. Van grootheidswaanzin heeft hij in elk geval nooit last gehad, eerder in het verleden een gebrek aan vertrouwen in zichzelf. Hij is op de goede weg denk ik en ook aan zijn dwangstoornis werkt hij nu. Ik wens hem het allerbeste!