Zó goed, dat ik hoopte dat ik het mis had....

Wat een fijne jongen, die Joseph Vaughan. Daar was ik gerust een borrel mee gaan drinken! Hij vertelt een prachtig, maar schrijnend verhaal. Dit verhaal betreft zijn leven, dat werkelijk bol staat van ellende. En alles is terug te leiden naar één man..... Een moordenaar die kleine meisjes misbruikt en vermoordt en maar niet gepakt lijkt te kunnen worden.

Doordat ik "Een mooie dag om te sterven" had gelezen, was ik al heel snel gewend aan het taalgebruik in dit boek. En ik vond het prachtig. De hoofdpersoon, Joseph, neemt je mee in het verhaal over zijn leven en dat leven is vaak niet mals. In de hoofdstukken schakel je tussen het heden en het verleden en dat brengt een bepaalde spanning met zich mee. Wat is er nu toch precies gebeurt in het heden? Het verleden wordt pijnlijk duidelijk uit de doeken gedaan. Soms zo pijnlijk en duidelijk, dat de tranen je in de ogen schieten. Uiteindelijk kom je bij de ontknoping van het verhaal en dat was voor mij het moment dat ik een vonkje teleurstelling voelde. Ik had namelijk zó gehoopt dat ik het mis had! Is dat een reden om de vijfde ster niet te geven? Nee, wat mij betreft zeker niet. De mate waarin het mij wist te boeien, ik heb er zelfs wat uurtjes nachtrust voor ingeleverd, maakt dat de vijfde ster zeer verdiend is.