Tegenvallende uitwerking voor een roman met potentie

Margreet en Reina Crispijn hebben allebei al een redelijk aantal boeken op hun naam staan. Zo af en toe bundelen zij hun krachten en schrijven zij samen een roman. Eerder schreven zijn al Meiden van de markt en Het lied van het leven—vierluik samen. Het huis aan de Vecht verscheen in mei 2019.

Vijf vrouwen hebben allemaal een reden om hun leven om te gooien. Hun verhalen komen samen in een voormalig adellijke woning die verbouwd is tot een luxe seniorencomplex. Carly, Nienke, Barbara, Iris en Fien werken alle vijf in het landhuis en zorgen ervoor dat de bewoners zo comfortabel mogelijk van hun oude dag kunnen genieten. Het huis aan de Vecht vertelt hun verhalen.

De vijf vrouwen verschillen ontzettend van elkaar. Niet alleen in hun achtergrondverhaal onderscheiden zij zich van elkaar, maar ook hun doen en laten is anders. Daarmee is er altijd wel één personage dat de lezer zal aanspreken. 

De dames worden uitgebreid geïntroduceerd, waarbij je al een groot deel van hun achtergrondverhaal te horen krijgt. Daardoor ben je al halverwege de roman wanneer de dames elkaar ook daadwerkelijk ontmoeten. Enige uitzondering hierop is Fien. Jammer genoeg krijgt zij geen uitgebreidere introductie, waardoor je het als lezer moet doen met de informatie die je tussendoor krijgt. Hierdoor belandt haar verhaal redelijk op de achtergrond en dat is zonde want er zat genoeg potentie in.

Waar het verhaal in het begin nog zorgvuldig wordt opgebouwd met veel achtergrondinformatie, lijkt daar tegen het einde geen plaats meer voor te zijn. Ineens wordt er vaart achter gezet en in slechts enkele pagina’s komen de meeste verhaallijnen tot een ontknoping. Het ontbreekt in deze hoofdstukken aan diepgang. Wellicht was het beter geweest om een personage te schrappen of de roman uit te breiden tot een korte serie, want nu komen niet alle verhaallijnen tot hun recht.

Naast de vijf hoofpersonages worden er nog tal van andere personages geïntroduceerd die zo nu en dan ook hun eigen alinea’s krijgen waarin zij de lezer door het verhaal leiden. Dit is, met name vanwege de korte stukjes waar het om gaat, zelden van toegevoegde waarde. 

Het taalgebruik is af en toe wat ouwelijk en lijkt niet te passen bij de wat jongere personages. Dit creëert een afstand tussen de lezer en de personages. Daarnaast wordt het gedrag van een aantal dames zo ontzettend uitvergroot dat het niet geloofwaardig overkomt. In plaats daarvan krijg je steeds meer het idee dat je te maken hebt met een karikatuur. Ook sommige dialogen voelen af en toe een beetje gekunsteld aan. Verder is het taalgebruik simpel en dat maakt het makkelijk te volgen.  

Zoals het een goede feelgoodroman betaamt is er ook plek voor liefde. Zowel oude liefdes als nieuwe komen aan bod en dat brengt natuurlijk de nodige tegenslagen met zich mee. Dit wordt met veel aandacht uitgewerkt. Daarnaast weten de zussen Crispijn te verrassen met een aantal interessante gebeurtenissen die je niet snel binnen het genre zou plaatsen.