Aan het eind rest het ravijn...

Dolf Smit woont samen met zijn moeder in een flatje in Blerick, een dorp dat tegen Venlo aan schurkt. Zijn vader heeft het gezin verlaten, Dolf kent hem niet. Op zeker moment krijgt Dolfs moeder een relatie met Otmar Smit, dirigent op het muziekschooltje in het dorp. Uiteindelijk besluit zij met haar zoon bij Otmar in te trekken, in diens ruime huis in Venlo.
Otmar heeft twee kinderen: Tosca en Dolf. Het meisje is al op jonge leeftijd een begaafd violiste, de jongen speelt piano op een wijze dat dat de vonken er vanaf vliegen. Twee Dolfjes in huis is onhandig, dus wordt Dolf uit Blerick al snel Ludwig, naar Ludwig van Beethoven. Otmar toont zich een liefdevol vader ten opzichte van Ludwig, maar hij drilt zijn eigen kinderen tot wanhoop toe. Zij moeten en zullen beroemde muzikanten worden. Dat laatste zal ook lukken bij Dolf, met zijn spel speelt hij bijkans de engelen uit de hemel, al is hij dan inmiddels zo verknipt als een dronken Maleier.

Ludwig kent weinig ambitie, hij koestert een veilige haven bij zijn werkgever Shell. Als hij op zeker moment naar Sakhalin moet om directeur Johan Tromp te adviseren inzake bescherming van de walvissen jegens Shells verderfelijke praktijken, herkent hij in de man zijn biologische vader. In Sakhalin duikt ook Isabelle Orthel op, een bijfiguur in 'Bonita Avenue', maar wel een dermate belangrijke bijfiguur dat zij protagonist Siem Sigerius toen deed wankelen. Isabelle heeft jaren geleden Tromp onder valse voorwendselen – sadomasochistische seksuele handelingen bleken Tromps achilleshiel – geïnterviewd in de tijd dat hij nog in Nigeria voor Shell werkte. Deze keer zal zij haar ware aard onthullen: onderzoeksjournaliste voor de Financial Times. Terwijl Isabelle op het vliegveld arriveert, kan Ludwig niet terug naar vrouw en kind in Nederland vanwege een hevige sneeuwstorm. Alle hotelbedden blijken bezet, maar Ludwig weet nog één kamer te bemachtigen, met een eenpersoonsbed (vanzelfsprekend), en Isabelle trekt voor een aantal dagen bij hem in. Zij kennen elkaar, Isabelle is zeer geïnteresseerd in Dolf Smit, de pianist, en Ludwig heeft een geheim over Dolf, gerelateerd aan Beethoven. De dagen daarna zet zij al haar zinnen op Johan Tromp, ze wil hem ontmaskeren, kapot maken. En ze probeert Ludwig het geheim te ontfutselen, wat niet zo moeilijk blijkt. Ondertussen bedenkt Ludwig hoe hij zich kan introduceren bij zijn biologische vader.

'Otmars zonen' gaat over het (on)belang van bloedbanden; wie is er bepalend voor je leven: je genenkaart (biologische familie) of degene die je opvoedt? Meer dan eens stelt de verteller dat familie slechts een lastig gegeven is, dat die er niet toe doet. Zo behandelt Ludwig overigens ook zijn eigen vrouw en kind. Eigenlijk is Ludwig een vervelend kereltje, een lapzwans die zomaar een hoofdrol zou kunnen spelen in een MeToo-drama. En toch, toch ga je een beetje van hem houden. 'Otmars Zonen' is minstens zo goed als 'Bonita Avenue'. Het einde stoorde me echter bovenmatig: alsof ineens de benzine op is, terwijl je op de snelweg rijdt in een godvergeten vlakte… Een open einde zie ik graag, maar bij dit einde valt de lezer in een ravijn. Kom op, Buwalda, ik wil deel 2 van je trilogie!