Coming of age van een 17-jarige en een krakerspand

Jeroen Thijssen is schrijver en journalist. Hij heeft met Hazer een boek geschreven dat past in het genre coming-of-age, waarbij het gaat om de volwassenwording van Rogi, een 17-jarige jongen, die op zichzelf is aangewezen, omdat zijn hippie-ouders naar Ierland zijn vertrokken, en om de volwassenwording van het kraakpand Hazer. Leuk aan het boek zijn de herkenbare beschrijvingen van gebeurtenissen en maatschappelijke roering in de periode van 1978-1980. Het boek is geschreven vanuit de observaties en belevingen van Rogi. De schrijver maakt gebruik van beeldende zinnen, die vooral de observaties van Rogi mooi neerzetten. Bij Rogi zie ik een jongen die veel opmerkt, maar zich een hoop laat overkomen en daarin wat passief lijkt mee te gaan, tot een Rogi die op zoek gaat naar antwoorden en daarna zijn eigen keuzes gaat maken. Rogi belandt in de Hazer, start een studie, doet klusjes in het pand, start een seksuele relatie met 2 jonge vrouwen, gaat naar zijn oma en een paar keer naar Ierland en worstelt met de vrijheid binnen de Hazer en de wens om toch zijn leven vorm te gaan geven. Bij Hazer zie ik iets van open staan voor alles, naar afzetten tegen alles om je heen tot een soort invoegen in de maatschappelijke norm. Tegelijkertijd volgen we op afstand dat het met zijn ouders (Carla en Hein) in Ierland niet zo goed gaat en de vragen die Rogi heeft over zijn beide opa’s, waarbij hij vooral via oma (moederszijde) en via een vriend van zijn andere opa antwoorden probeert te krijgen. Tijdens het lezen wordt spanning gecreëerd rondom deze geheimen, terwijl de ontknoping daarvan toch minder effect heeft op het verhaal dan verwacht. Al lezende spelen veel personages een rol, ook door de personen van verschillende pluimages die wonen of voorbijkomen in het krakerspand. Hierbij speelt Tanja een rol, die eerst overkomt als een ongecompliceerde jonge vrouw en waarbij Rogi kennismaakt met ongecompliceerde seks. Daarnaast is er Kraaij, een rijkeluiskind en zwart schaap, die zich steeds heftiger gaat verzetten tegen de normen/maatschappij en Rogi daarin mee wil nemen. Oma (moederszijde) is een oude vrouw, die veroordeeld is tot een eenzaam verblijf op haar etage, die moppert en de geschiedenis voor zich houdt. Uiteindelijk regisseert ze haar verjaardag alsof het haar laatste avondmaal wordt. Daar dropt ze een bom, alsof het haar jaren teveel had gekost dat haar man als een held werd weggezet. Terugkijkend op dit boek is helder dat iedereen wel iets van leed of beschadiging met zich meedraagt.