Lezersrecensie
Goed boek over de gevolgen van pesten - aanrader!
Nick gaat in het nieuwe schooljaar naar een andere school. Er is van te voren een kennismakingsavond in een café, maar die verloopt niet zoals ze had gehoopt. Nick wordt na een incident onterecht naar huis gestuurd. Op school blijkt dat het incident grote gevolgen voor haar heeft. Haar klasgenoten herkennen haar van het café. Dit is het begin van pesterijen, die steeds erger worden. Niet alleen heeft ze het op school te verduren, ook via social media krijgt Nick het heel moeilijk. Van haar ouders hoeft ze geen steun te verwachten. Haar ouders zijn uit elkaar en hebben het te druk met hun eigen problemen. De leerkrachten en de schooldirecteur hebben vanaf de eerste dag een verkeerd beeld van Nick en ook van die kant hoeft Nick geen steun te verwachten.
Echter op het moment dat ze de jongen Simon leert kennen, gaat het ineens een stuk beter op school. De pesterijen worden minder en ze wordt zelfs met Simon uitgenodigd op een feest van jongens die haar het zo moeilijk maakten. Ze besluiten erheen te gaan. Op het feest wordt flink gedronken. Later op de avond, als zo goed als iedereen aangeschoten is, ontstaat er woordenwisseling en Simon zegt tegen Nick dat hij even naar buiten gaat om het uit te praten. Uren laten komt iedereen behalve Simon terug en de volgende ochtend blijkt dat Simon is verdwenen die nacht.
Conclusie
Het verhaal begint met een spannende proloog, deels in de vorm van een krantenknipsel. Er staat in dit krantenknipsel dat een 17-jarige jongen na een ruzie op een fuif met 2 jongens is meegelopen naar buiten en daarna is verdwenen. Deze proloog spoort je aan om direct door te lezen.
De hoofdstukken die daarna volgen hebben allemaal een datum. Je krijgt op deze manier goed inzicht over welke periode het verhaal zich afspeelt.
Het verhaal is geschreven in de ik-persoon. Filip Plompen weet verder uitstekend de emoties en de gedachten weer te geven van iemand die zich erg onzeker voelt. Nick heeft nog geen echte levenservaring opgedaan en is nog niet gehard door het leven. Wat ook niet zou hoeven op die leeftijd. Een meisje zoals Nick zou moeten kunnen genieten van het leven en de steun van haar ouders moeten hebben. De onzekerheid om kennis te maken op een nieuwe school is zeer goed beschreven. Ik herkende mijzelf op dat moment in Nick. Die onzekerheid en die angst om kennis te maken met een nieuwe school, met nieuwe leerlingen plus het feit dat je de regels niet kent die onder de leerlingen onderling gelden: ik heb dit zelf meegemaakt toe ik op mijn 15e van school wisselde en het is doodeng. Ik ben gelukkig niet gepest, ik vond de kennismaking alleen al een hel, laat staan dat je daarnaast nog gepest gaat worden en je geen steun krijgt van je ouders en leerkrachten. Toen ik 15 was, was er ook nog geen social media, ik zie nu in dat dat absoluut een voordeel is geweest. Filip Plompen weet de gevolgen van het pesten via social media goed duidelijk te maken in dit boek.
Nick zit er op een gegeven moment helemaal doorheen en weet niet of ze het zou redden zonder haar vriendin Kat. Ze heeft gedachten of ze zichzelf wat aan zou kunnen doen. Ze denkt van wel: ‘Ieder mens is in staat te doden. Zeker zichzelf’. Op een gegeven moment krijgt Nick zelfs de gedachte of ze het niet allemaal zelf veroorzaakt.
Ik vind het boek zeer geschikt voor zowel tieners als ook volwassenen (ouders en leerkrachten). Het is een boek met een duidelijke boodschap over pesten, maar ook over drankmisbruik. Je komt te weten hoe het voelt om gepest te worden, welke gevolgen het kan hebben, wat het allemaal teweeg brengt. De schrijver weet deze zaken met heldere en duidelijke taal neer te zetten. Hij heeft het verhaal zo geschreven dat het vlot leest en heeft ook met regelmaat humor gebruikt om het verhaal niet te zwaarmoedig te laten worden.
De laatste bladzijde bevat een tekst die het verhaal een bijzonder en persoonlijk tintje geeft, alsof de schrijver het boek voor iemand heeft geschreven die hem dierbaar was.
‘Het geluid van de stilte’ krijgt van mij 4 dikke sterren.
Jeanine Feunekes-Both - Recensent De Perfecte Buren
Echter op het moment dat ze de jongen Simon leert kennen, gaat het ineens een stuk beter op school. De pesterijen worden minder en ze wordt zelfs met Simon uitgenodigd op een feest van jongens die haar het zo moeilijk maakten. Ze besluiten erheen te gaan. Op het feest wordt flink gedronken. Later op de avond, als zo goed als iedereen aangeschoten is, ontstaat er woordenwisseling en Simon zegt tegen Nick dat hij even naar buiten gaat om het uit te praten. Uren laten komt iedereen behalve Simon terug en de volgende ochtend blijkt dat Simon is verdwenen die nacht.
Conclusie
Het verhaal begint met een spannende proloog, deels in de vorm van een krantenknipsel. Er staat in dit krantenknipsel dat een 17-jarige jongen na een ruzie op een fuif met 2 jongens is meegelopen naar buiten en daarna is verdwenen. Deze proloog spoort je aan om direct door te lezen.
De hoofdstukken die daarna volgen hebben allemaal een datum. Je krijgt op deze manier goed inzicht over welke periode het verhaal zich afspeelt.
Het verhaal is geschreven in de ik-persoon. Filip Plompen weet verder uitstekend de emoties en de gedachten weer te geven van iemand die zich erg onzeker voelt. Nick heeft nog geen echte levenservaring opgedaan en is nog niet gehard door het leven. Wat ook niet zou hoeven op die leeftijd. Een meisje zoals Nick zou moeten kunnen genieten van het leven en de steun van haar ouders moeten hebben. De onzekerheid om kennis te maken op een nieuwe school is zeer goed beschreven. Ik herkende mijzelf op dat moment in Nick. Die onzekerheid en die angst om kennis te maken met een nieuwe school, met nieuwe leerlingen plus het feit dat je de regels niet kent die onder de leerlingen onderling gelden: ik heb dit zelf meegemaakt toe ik op mijn 15e van school wisselde en het is doodeng. Ik ben gelukkig niet gepest, ik vond de kennismaking alleen al een hel, laat staan dat je daarnaast nog gepest gaat worden en je geen steun krijgt van je ouders en leerkrachten. Toen ik 15 was, was er ook nog geen social media, ik zie nu in dat dat absoluut een voordeel is geweest. Filip Plompen weet de gevolgen van het pesten via social media goed duidelijk te maken in dit boek.
Nick zit er op een gegeven moment helemaal doorheen en weet niet of ze het zou redden zonder haar vriendin Kat. Ze heeft gedachten of ze zichzelf wat aan zou kunnen doen. Ze denkt van wel: ‘Ieder mens is in staat te doden. Zeker zichzelf’. Op een gegeven moment krijgt Nick zelfs de gedachte of ze het niet allemaal zelf veroorzaakt.
Ik vind het boek zeer geschikt voor zowel tieners als ook volwassenen (ouders en leerkrachten). Het is een boek met een duidelijke boodschap over pesten, maar ook over drankmisbruik. Je komt te weten hoe het voelt om gepest te worden, welke gevolgen het kan hebben, wat het allemaal teweeg brengt. De schrijver weet deze zaken met heldere en duidelijke taal neer te zetten. Hij heeft het verhaal zo geschreven dat het vlot leest en heeft ook met regelmaat humor gebruikt om het verhaal niet te zwaarmoedig te laten worden.
De laatste bladzijde bevat een tekst die het verhaal een bijzonder en persoonlijk tintje geeft, alsof de schrijver het boek voor iemand heeft geschreven die hem dierbaar was.
‘Het geluid van de stilte’ krijgt van mij 4 dikke sterren.
Jeanine Feunekes-Both - Recensent De Perfecte Buren
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Jeanine Feunekes
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
