De laatste getuige; een ingrijpend en ontroerend verhaal.

In dit boek verteld de 94- jarige Wim Aloserij met hulp van Frank Krake na jarenlang stilzwijgen zijn vreselijke verhaal.
Wat begon bij zijn jeugdige jaren in Amsterdam.
De goede band met zijn moeder en zus, en zijn slechte band met zijn alcoholistische stiefvader die Wim altijd moest hebben.
Menig scheldwoord en slaag kreeg hij om zijn oren.
Hij wist zich altijd goed te verstoppen voor de tirades van zijn stiefvader.
Niet wetende dat deze vaardigheden hem nog van pas zouden komen in de toekomst.
Wanneer Wim zijn stiefvader overlijd moet Wim gaan werken om brood op de plank te krijgen.
Uiteindelijk komt hij in de slagerij Adolfs te werken.
Dit beviel zo goed dat hij steeds meer verantwoordelijkheden kreeg.
Wim had de droom een eigen slagerij te beginnen.
Niet wetende dat die droom op een ruwe manier verstoord zou worden.

Alle mannen tussen de 18 en de 35 jaar moesten zich melden bij het Arbeidsbureau.
Op 20 jarige leeftijd kon Wim hier dus niet meer onderuit.
Op 21 Februari 1943 pakt Wim de trein naar Duitsland en daarmee zou zijn leven voorgoed veranderen.

Wim weet 1 keer te ontsnappen en thuis te komen in Amsterdam.
Dit is echter van korte duur voor hij weer opgepakt word in de boerderij waar hij zich schuil hield met zijn maat je Cor.
Cor werd ontdekt en dus dacht Wim er ook bij te zijn.
Achteraf gezien hadden ze Wim nog niet eens gevonden tussen de hooibalen maar toch kwam hij er tussenuit in de veronderstelling gezien te zijn.

Zonder in al te veel verdere details te treden kan ik je vertellen dat Wim vanaf hier de meest vreselijke dingen ziet en moet doorstaan.
Uiteindelijk worden hij en Cor van elkaar gescheiden.
Onder onmenselijke omstandigheden moeten Wim en zijn medegevangenen zich staande zien te houden.
Dat Wim ongelofelijk veel wilskracht bezit om hoe dan ook te overleven is wel duidelijk.
Na 3 concentratiekampen en een scheepsramp staat Wim nog steeds overeind.

Als het einde van de oorlog nabij is moeten de gevangenen zelf alle kampen opruimen, schoonmaken en over schilderen zodat er geen sporen achter blijven van wat de duitsers hebben aangericht.
Wat de gevangenen hebben moeten doorstaan.
Dan worden alle gevangenen op cruiseschepen geladen en dan word er gezegd dat er duitse soldaten in de schepen zitten.
Waardoor de geallieerden deze schepen bombarderen en zo zonder het te weten duizenden slachtoffers maakten om de gruwelijkheden voor altijd in een doofpot te stoppen.

Ik heb een aantal keer het boek weg moeten leggen omdat het zo ontzettend aangrijpend was.
Zo vreselijk wat er allemaal gebeurde.
De manier waarop alles beschreven werd was zo intens.
Mijn maag draaide om.
Met een brok in mijn keel heb ik bepaalde stukken gelezen.
Met de kaken op elkaar geklemd van pure woede, met tranen in de ogen.
Onbegrip, haat, woede, verdriet, verbazing komen allemaal voorbij.
Het is gewoon niet te bevatten.
Enerzijds wil je ook doorlezen.
Je wilt weten wat er allemaal is gebeurd.
En hoe ze hieruit gekomen zijn.

Er is duidelijk veel liefde en aandacht in dit boek gestoken.
Beginnende bij de ontzettend mooie cover.
Je ziet Wim en zijn ogen zeggen meer dan duizend woorden.
Het verdriet is eruit te lezen maar toch zie je ook dat dit ,ondanks alles wat hij heeft meegemaakt, een ontzettend liefdevolle man is.
Ik krijg sterk de neiging hem beet te pakken en een stevige knuffel te geven.
Onder Wim zie je het enorme schip wat ten onder gaat.
In het boek zelf zitten prachtige foto's ook al maken die het soms alleen maar gruwelijker.
Je hebt een gezicht bij de SS'ers, kapo's etc.
Dit maakt dat je je nog veel meer in kunt leven in dit ingrijpende maar toch ook mooie verhaal.

Wat een verhaal.. Wat een mooie, lieve man.. Ontzettend sterk en vol liefde.. Na alles wat hij heeft meegemaakt nog kunnen zeggen "Je bent hier op aarde om elkaar lief te hebben en voort te helpen. Niet om elkaar te haten ".. Respect..

Frank bedankt voor dit prachtige boek.
Wim, bedankt dat je je verhaal hebt willen delen.
Het idee dat je dit al die jaren alleen hebt moeten dragen.........
Opdat wij dit nooit vergeten !
In de hoop dat dit nooit meer gebeuren zal..

Quote uit het voorwoord van Sybrand van Haersma Buma, Fractievoorzitter CDA Tweede Kamer der Staten-Generaal, die ik toch nog even wil delen :

'' Er is nog een verhaal dat Wim Aloserij en Frank Krake met dit boek vertellen. Namelijk dat het leed van een oorlog nooit eindigt. Dit boek is niet het verhaal van een oorlog die voorbij is. Niet in de levens van de oud- gevangenen, en niet in de levens van de nabestaanden van de slachtoffers. Het is het verhaal van een oorlog die doorging.''