Chaotische uitwerking van leuk idee

Dit boek is verschenen in 1990 en ontstaan vanuit een samenwerking tussen Neil Gaiman en Terry Pratchett. Het was in die tijd een aardige bestseller maar dat is mij ontgaan omdat a) ik Gaiman toen nog niet ontdekt had en b) omdat ‘Schijfwereld’ van Pratchett niet echt mijn ding was (en is). Nu is er een Amazon miniserie en Good Omens wordt komend september opnieuw uitgegeven. Reden genoeg om alsnog de uitdaging aan te gaan, in de hoop dat de scherp ironische humor van Gaiman het wint van de nogal flauwe grappen van Pratchett.
Lange tijd werd gezegd dat het boek onverfilmbaar zou zijn, maar Gaiman heeft in 2015 aan Pratchett op diens sterfbed beloofd om de klus te klaren. Gaiman is direct aan de slag gegaan en heeft niet alleen de tv-bewerking geschreven, maar zich daarna ook actief bemoeid met de opnames.

Good Omens is een apocalyptische ‘comedy of errors’ en verteld het verhaal van de engel Aziraphale en de demon Crowley die de wereld proberen te redden van Armageddon. Hun wat excentrieke vriendschap heeft zich gevormd over een periode van meer dan 6000 jaar, vanaf het moment dat Crowley ervoor zorgde dat Eva van de appel snoepte. Nu worden ze overvallen door het nieuws dat het einde der tijden voor de deur staat en zal worden gestart door een duivelse baby op het moment dat die 11 jaar wordt en die door satanische nonnen werd verwisseld met een gewone baby. Aziraphale en Crowley zijn zo gewend aan hun werk op aarde en alle bijkomende voordeeltjes, dat ze de Dag des Oordeels willen voorkomen door in de buurt van dat duivelse kind te blijven. Crowley krijgt het voor elkaar om nanny te worden en Aziraphale wordt tuinman bij de familie. Tot ze erachter komen dat de nonnen meerdere babies door elkaar hebben gehaald en ze dus al 11 jaar op het verkeerde kind passen.

Dat is het idee. En dan begint de wervelstorm en vliegt het verhaal letterlijk alle kanten op. Je moet als lezer goed bij de les blijven om het allemaal bij te houden. Daarbij blijven – behalve de twee hoofdrolspelers – alle andere karakters nogal vlak. Dat samen zorgt ervoor dat je betrokkenheid als lezer wegebt. Het repeterende karakter van een aantal scenes werkte voor mij ook niet echt. Van te voren wordt dan verteld wat er staat te gebeuren, of het wordt achteraf nog eens dunnetjes over gedaan. Bij het goedbedoelde ‘alwetende’ krijg je dan al snel het gevoel van ‘slaapverwekkend overtollig’. Da’s jammer.

En dan de humor. Naast een berg flauwe grappen is er in Good Omens toch ook heel wat scherpe humor te vinden. Over de muziek van Queen bijvoorbeeld. En – als je ze tenminste weet te herkennen – leuke verwijzingen. Zoals naar de film The Omen uit 1976 (de basis voor deze persiflage) met een zin als: het satanische kind zal binnenkort wel een driewieler willen hebben. Dan moet je wel weten dat in de betreffende film het kind zijn pleegmoeder van een balkon afstoot met zijn driewieler. Ik hou wel van dit soort subtiele humor. Vergeet ook niet dat het boek geschreven is in de jaren 80 dus (cassettebandjes in de autoradio) je moet wel even terug in de tijd. Nostalgie voor ondergetekende!

Het boek leest lekker weg. Het middendeel is chaotisch dus daar moet je even doorheen. Ik heb me een aantal uurtjes aangenaam vermaakt. Ben benieuwd naar de televisieserie.