taalvirtuoos

Jawel: het is me gelukt! Ondanks de verleidende schrijfstijl die de druk steeds verder opvoert. Het is me gelukt om niet te gaan googelen op ‘Sarah Peachez’. Dat ‘verleiden’ zit hem vooral in de prachtige afwisseling in taal: aan de ene kant de romantische academische bijna Oudnederlandsche zinnen van de professor die aan de andere kant scherp aftekenen tegen het simplistische soms platvloerse taalgebruik van Peachez. Je moet jezelf echt beheersen om niet Internet op te gaan.

Overigens is het plot niet spectaculair en gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Ook niet echt verrassend want in retrospectief door de professor verteld vanuit de gevangenis. Het wordt zelfs wat ongeloofwaardig als halverwege (p.50) een vraag en antwoord correspondentie ontstaat tussen de professor en Peachez die nauwelijks via mail uit te voeren is. Zo’n serie van korte zinnen, dat doe je nog wel via sms maar via mail? Dat valt mij dan op en dat stoort me op dat moment.

Afijn … het plot is minder van belang. Het gaat over een filosofisch idee. Wat is houden van? Wat is liefde? Het zou dan veel minder gaan om het object van de liefde, maar om de liefde zelf. Of nog beter: het geloof in die liefde. Geloven in de liefde is het kennen van liefde. Mooie gedachte, wat mij betreft. En in dit boekwerkje op een schitterende manier uitgewerkt. Van zoveel taalvirtuositeit kan ik genieten. Mijn eerste kennismaking met Pfeijffer staat als een huis.