De stad van spiegels is een fenomenale afsluiter van een boeiende trilogie.

De cover van De stad van spiegels past perfect in de lijn van de trilogie. Het meisje dat de cover siert is op ieder deel een stukje ouder en laat op die wijze iets zien over de tijdslijn in de boeken. Op de achterkant redelijk veel quotes, zowel over dit boek als over de eerdere delen. De korte intro maakt in ieder geval duidelijk dat er nog wel wat staat te gebeuren. Ook nu weer start het boek met een bijna bijbelse samenvatting van de eerdere delen van de trilogie. Weliswaar is het een fijne opfrisser, toch is het zeker niet aan te raden om op basis hiervan met het derde boek te starten. Ook nu is het boek in meerdere delen onderverdeeld, waarbij Cronin de lezer ditmaal laat starten bij de kolonie van overlevers, waar Peter een leidende rol toebedeeld heeft gekregen. De viralen zijn al langere tijd niet meer gesignaleerd en men durft weer te dromen van een toekomst, die door ieder op zijn eigen wijze wordt ingevuld. Cronin vervolgd met een deel over Fanning, waarin hij vanuit zijn perspectief vertelt over het leven en wat hem heeft gemaakt tot wie hij is. Bijzonder hieraan is dat het bijna een boek in een boek is, met een romanachtige verteltrant die verder in de trilogie vrijwel niet voorkomt. Het is dan ook de vraag of iedere lezer deze “onderbreking” wel kan waarderen. Door het boek heen weet Cronin ook te raken, zowel met personages als de dove Pim als de heftige scenes bijvoorbeeld bij Alicia en haar verlies. Binnen het boek wordt toegewerkt naar een eindstrijd waarin ieder zijn eigen rol heeft en Cronin de lezer steeds weer verrast met zijn wendingen. De stad van spiegels is een fenomenaal einde van een trilogie die je zeker niet wil missen als je aan De oversteek begonnen bent.