Waarschijnlijk een prima film, maar helaas schiet het als boek tekort

De kaft van Vogelvrij is donker en naargeestig met de snelweg en slechts 2 rijdende auto’s. De ondertitel “Sommige herinneringen kun je maar beter vergeten” past wel goed bij het uiteindelijke verhaal. De titel knalt, in het wit, van de cover af, maar had op zich ook wel iets subtieler gemogen om meer nadruk op de coverafbeelding te leggen.
Hoofdpersonage Olaf is de enige die enigszins uitgewerkt is, al is het nu niet bepaald een sympathiek en aangenaam persoon. Hij komt over als een watje, is regelmatig de oorzaak van enige irritatie tijdens het lezen doordat hij zo besluiteloos is en weet dit gaandeweg het verhaal, ondanks dat hij een soort van gedwongen wordt om in actie te komen, helaas niet te veranderen. De man komt over als een grijze muis, terwijl hij het verhaal moet dragen en weet Van Beek onvoldoende neer te zetten. De twee andere personages die een redelijke grote rol hebben, Mila en Alex, zijn onvoldoende uitgewerkt om ze echt te leren kennen wat er mede voor zorgt dat je je als lezer gaat afvragen wat hun rol nu eigenlijk is en dat komt het plot niet ten goede.
Waar de roadtrip van Olaf filmisch is beschreven en je het landschap aan je voorbij ziet trekken, een absoluut pluspunt wat dat betreft, komt Vogelvrij verder onvoldoende tot leven. De spanning is zeer matig en is vooral interessant voor de lezers van de psychologische roman waarin het, gebrek aan, onderlinge vertrouwen moet zorgen voor boeiende wendingen. Voor een echte thriller ontbreken de momenten van piekspanning dat je op het puntje van je stoel zit en wil doorlezen, waarna je even later een onverwachte wending voorgeschoteld krijgt. Helaas ontbraken ook deze laatste en gebeurde steeds wat in de lijn der verwachting lag, wat niet bepaald spanning verhogend werkt. Een verhaal dat, zeer waarschijnlijk, in een film prima tot uiting komt maar op papier helaas geen voldoende behaald.