Te weinig thriller

Carina Bergfeldt is een van de nieuwste auteurs die Zweden rijk is. Ze werkt als Amerika-correspondent voor de Zweedse televisiezender SVT. Daarvoor was ze tien jaar lang journalist voor Aftonbladet, het grootste dagblad van het land. Voor deze krant maakte ze diverse reportages en voor die van het bloedbad op het Noorse Utøya ontving ze in 2012 de belangrijkste journalistieke prijs van Zweden. Bergfeldt volgde een schrijversworkshop in New York, waarna ze haar thrillerdebuut De moord op mijn vader schreef. Het boek is in twaalf landen uitgegeven. In 2016 verscheen haar tweede thriller, Het meisje op de foto.

Op een vrijdag in mei meldt Jeanette Hyldgaard bij het alarmnummer dat haar man Viktor na een avond stappen niet is thuisgekomen. Inspecteur Anna Eiler is aanvankelijk van mening dat er niets aan de hand is en dat hij de nacht ergens anders heeft doorgebracht. In een klein meertje wordt niet veel later een hoofd met een foto in de keel gevonden. Anna moet nu wel op de zaak ingaan, vooral nadat in datzelfde water nog veel meer wordt gevonden. Omdat haar vader een jaar eerder spoorloos verdween, nam journaliste Julia Almliden Jeanette wel serieus. Ze schrijft een artikel over de verdwijning van Viktor en gaat ondertussen zelf ook op zoek naar aanwijzingen. Anna en Julia komen beiden tot de ontdekking dat Viktor zich anders voordeed dan hij werkelijk was.

Voordat het verhaal daadwerkelijk begint, start Het meisje op de foto met een korte quote van de wereldgezondheidsorganisatie. Als meteen daarna de proloog een heftige scène beschrijft, is die quote onmiddellijk te plaatsen en ontstaan er tevens diverse vragen die de lezer nieuwsgierig maken. Op het merendeel van deze vragen krijg je in de loop van het verhaal een antwoord, maar dat geldt niet voor alle. Omdat dit de tweede thriller is waarin Anna Eiler haar opwachting maakt, is het daarom aan te raden om eerst het voorgaande boek te lezen. De privé-omstandigheden van een aantal belangrijke personages valt dan beter te begrijpen.

Het verhaal wordt verteld vanuit twee perspectieven, dat van Anna en dat van Julia. Daardoor leer je beide jonge vrouwen enigszins kennen en kom je te weten dat ze niet alleen vriendinnen zijn, maar ook soortgelijke problemen hebben. Deze problemen hebben vooral betrekking op het relationele vlak en daar wordt te veel aandacht aan besteed. Het gevolg is dat je je niet aan de indruk kunt onttrekken dat de helft van het verhaal uit persoonlijke problemen bestaat en dat het oplossen van de moord van ondergeschikt belang lijkt te zijn.

De schrijfstijl van Bergfeldt is vlot en met de korte hoofdstukken probeert ze het verhaal vaart mee te geven. Dat lukt ten dele, want een aantal daarvan is dermate kort dat het rommelig en enigszins verwarrend wordt. Als de schrijfster ervoor gekozen had deze hoofdstukken wat langer te laten zijn, had het verhaal wat aan kracht gewonnen. Hoewel er een aantal plotwendingen voorkomen, zorgen deze er niet voor dat het verhaal, dat sowieso niet uitblinkt in zinderende spanning, spannender wordt. De ontknoping is enigszins verrassend, maar voor een doorgewinterde thrillerlezer hoeft het niet moeilijk te zijn de uiteindelijke moordenaar vroegtijdig te ontmaskeren.

Een aantal situaties in het boek is zelfs een beetje aangrijpend, waardoor het in feite iets verder gaat dan alleen maar thriller zijn. Misschien dat Bergfeldt met Het meisje op de foto, dat een zowel een gesloten als open einde heeft, ook een boodschap heeft willen meegeven.