Een heldere essay over een gevoelig onderwerp

Toen ik bericht kreeg van De club van echte lezers dat ik dit boek mocht lezen en recenseren, was ik erg enthousiast. In deze tijd van #metoo waarin vrouwen én mannen eindelijk hun traumatische ervaringen kunnen delen, zoeken we allemaal naar een morele kompas. Zou dit boek HET boek zijn waarmee ouders hun kinderen en dan met name hun zoons zouden uitleggen wat de grenzen zijn van het toelaatbare? Zou dit boek op alle scholen als lesmateriaal gebruikt worden tijdens o.a. biologie, maatschappijleer en ethiek? Zou dit boek op alle HR-afdelingen de standaard zijn tegen ongewenste intimiteiten en seksuele intimidatie?

Het moge duidelijk zijn dat de verwachtingen van dit boek hooggespannen waren waarin de auteur verteld over haar ervaringen met verkrachting in het India waar de dood te prefereren valt boven oneer. Het India waarin de slachtoffers tot op de dag van vandaag de schuld krijgen van hun eigen verkrachting en worden beticht van het verleiden van die arme jongens. Het India waar verkrachting het middel is van willekeurige mannen die onnette meisjes een lesje willen leren voor hun eigen bestwil.

Gezien het onderwerp leek een doos tissues binnen handbereik niet een overbodige luxe. Echter qua emotionaliteit kon het boek net zo goed over microkrediet gaan. Abdulali vertelt nogal klinisch over haar verkrachting als een kleine voetnoot in haar levensgeschiedenis. Zij heeft inmiddels ruim dertig jaar de tijd gehad om deze gebeurtenis te verwerken. Wat heel sterk is van Abdulali is dat zij haar eigen ervaringen gebruikt om andere slachtoffers te helpen hun verkrachting te boven te komen en sterker uit de strijd te komen. Hoe verder je in het boek komt, hoe duidelijker het wordt waarom Abdulali het verhaal schrijft alsof het een essay is. Ze heeft haar bachelorsscriptie geschreven over verkrachting in India en haar masterscriptie over de berichtgeving over verkrachting in de media. Maar de belangrijkste reden is dat zij geen eeuwige slachtoffer van haar verkrachters wilde zijn.

In het boek worden bekende verhalen aangehaald die destijds en ook nu nog de wereld schokten. Nog geen paar weken werden de verkrachters van een achtjarig moslimmeisje schuldig verklaard in India. De hindoemannen wilden paniek zaaien in de moslimgemeenschap van hun dorp en ze wegjagen. Hier werd verkrachting ingezet als politiek pressiemiddel. Het is onbegrijpelijk om te lezen hoe diverse regeringen en groeperingen verkrachting als een oorlogswapen inzetten. Nu wordt zelfs het hoogste ambt van de VS ingevuld door een man die openlijk verklaarde vrouwen bij de ‘pussy’ te grijpen. Volgens andere regeringsleiders vragen meisjes met een minirok om verkracht te worden!

Wat mij vooral aangreep was hoe patriarchaals de wereldvisie op verkrachting is. De dader is (meestal) een man, zijn advocaat ook, net als de openbare aanklager en de rechter. Hoe vaak er toch wordt gedacht: ‘Jongens blijven jongens’. Alsof verkrachting een kinderspel is. Frappant is dat zelfs ‘nette, aardige’ mannen vaak niet weten wat verkrachting is. Volgens Abdulali ligt dat ook aan de definitie van verkrachting. Wat is verkrachting eigenlijk? Het is seks zonder instemming. Maar wat is instemming? Zelfs in Nederland is dat begrip onduidelijk. Vandaar dat minister Grapperhaus van Justitie en Veiligheid dit in de wet wil opnemen.

Het boek is erg interessant om te lezen. Het is niet wat ik ervan had verwacht, maar ik zou dit boek zeker aanraden. Het kan een handige tool zijn om aan de hand van dit boek seksuele voorlichting te geven aan jongens en meisjes, maar ook zeker voor mannen en vrouwen. Respect voor Sohaila Abdulali die dit gesprek over een zeer gevoelig onderwerp wil aangaan.