Sterk, maar net geen klassieker

Toen De Kroon van de Tearling voor het eerst op de engelstalige markt werd losgelaten, pretendeerde de titel zich te kunnen meten met Het Spel der Tronen of de Hongerspelen en het duurde dan ook niet lang voor een stroom aan negatieve recensies de kop op stak. Het eerste deel van de trilogie rond het magische koninkrijk van de Tearling mag dan al de vergelijking niet doorstaan met de hiervoor genoemde hoogvliegers, als je voorbij deze onterechte vergelijking kijkt, zal je merken dat Erika Johansen een juweeltje heeft afgeleverd dat alle recht heeft zijn eigen hoekje van het fantasygenre in beslag te nemen. Magie, avontuur, mysterie en romantiek vormen de ingrediënten van dit epische debuut over een jonge prinses die na de dood van haar moeder de troon opeist en leert hoe ze over haar land moet heersen en de Rode Koningin, die haar inwoners onderdrukt, kan verslaan.

kroonvandetearlingcoverPrinses Kelsea Raleigh die in ballingschap werd opgevoed door twee getrouwen van haar moeder, de koningin, vertrekt op haar negentiende verjaardag op de gevaarlijke tocht om haar rechtmatige plaats op de troon op te eisen. Met haar eenvoudige verschijning en grote liefde voor boeken, vertoont ze slechts weinig gelijkenissen met haar verwaande moeder Koningin Elyssa. Maar hoewel ze onervaren is en beschermd werd opgevoed blijkt ze helemaal niet onbeholpen te zijn. Rond haar nek draagt ze het saffier van de Tearling, een juweel met grote magische krachten, en ze beschikt ten allen tijde over de Koninklijke Garde onder de leiding van de toegewijde Lazarus. Kelsea zal ze meer dan nodig hebben om de toevloed aan aanslagen en moordpogingen te overleven die haar tegenstanders op haar af sturen.

Ondanks haar koninklijke afkomst, is Kelsea niets meer dan een onzeker meisje, een kind dat verplicht wordt om haar volk te leiden in een koninkrijk waar ze geen kennis van heeft. Maar eens in de hoofdstad aangekomen met de aanblik van de terreur waaronder haar inwoners leven, verandert haar hele leven. De eerste grote beslissing die ze voor haar koninkrijk neemt, onderwerpt hen meteen aan de wraak van de tyrannieke Koningin met duistere magische krachten van het aanpalende Mortmesne. Beetje bij beetje ontdekt Kelsea op wie ze nog kan vertrouwen.

Een rijk gevulde maar tumultueuze wereld. Een vastbesloten en vurige heldin. Een toekomst vol onzekerheden en angst. Het indrukwekkende debuut van Erika Johansen schetst haar lezers een levendige en weelderige wereld, die als achtergrond fungeert voor een resem aan dubieuze personages, angstaanjagende uitdagingen en de premisse van de dood voor de jonge koningin. Het verhaal is een eerder gewaagde fusie van fantasy en dystopie in een middeleeuws aanvoelende setting.

Het verhaal legt eerder de focus op het uitbouwen van de personages, dan op het ontwikkelen van een ingewikkelde fantasywereld. Het voelt dan ook eerder onwennig aan om de middeleeuwse setting met de hedendaagse elementen te verzoenen. En zelfs ondanks de vaak vage verwijzingen naar de historiek van de geschetste samenleving is het makkelijk om jezelf als lezer in deze wereld te verliezen. Af en toe steken enkele obligate fantasyelementen de kop op, maar die blijven ten allen tijde ondergeschikt aan de evolutie en groei van de protagonisten. Heel wat personages kennen hun opwachting in het boek, maar zonder dat dit afbreuk doet aan een grondige karakteropbouw.

Verhuld in een waas van mysterie en berucht om haar kunde van de Zwarte Magie, is de Rode Koningin van Mortmesne de centrale antagonist in dit verhaal. Haar duistere krachten wedijveren met de ontluikende magie van Kelsea. De plot lijkt één grote aanzet tot grootse gebeurtenissen in het verdere verloop van het verhaal, door middel van een resem aan kleine conflicten die Kelsea het hoofd moet zien te bieden. Als lezer weet je echter meteen dat aan het eind van deze eerste telg uit de trilogie, nog heel wat staat te wachten.

Dit is een boek dat niet alleen verslavend werkt, maar ook uiterst origineel aanvoelt. Er is geen sprake van ware romantiek in dit eerste deel, maar we kunnen duidelijk aanvoelen dat de pionnen voor een dergelijke inslag bij mondjesmaat in stelling werden gebracht. Alhoewel de schrijfster een pluim verdient voor het opvoeren van een “middelmatige” heldin als u en ik, worden net iets teveel aandacht en woorden besteed aan de notie van schoonheid in dit boek.

De Kroon van de Tearling weet heel wat thema’s te verpakken in een aantrekkelijk geheel. Macht, leiderschap, schoonheid, kracht, mentale weerbaarheid en eer, het is maar een greep uit de overvloed aan invalshoeken die het verhaal bewandelt en toch loopt de lezer nimmer verloren. De grootste sterkhouder in het plot is dan wel het realisme waarmee de heldin op de pagina’s wordt afgeschilderd. De bewoners van de Tearling worden niet geleid door een overdreven zelfverzekerde en onfeilbare koningin, maar door een gewone jonge vrouw met haar gebreken en kwaliteiten. En het verhaal eindigt niet met de traditionele cliffhanger, maar met de belofte van een bewogen toekomst en natuurlijk met een hele resem aan vragen die hopelijk in de vervolgen antwoord zullen kennen.

Alhoewel De Kroon van de Tearling niet voldoende gewicht in de schaal werpt om ooit als genreklassieker te worden afgeschilderd, is het niettemin een aanrader voor elk zichzelf respecterend fantasyliefhebber.