Lezersrecensie
De verschillende fases van de ziekte Alzheimer zoals de schrijver deze beleeft.
Voordat ik dit boek las had ik wel eens over de ziekte Alzheimer gehoord en gelezen maar dat waren alleen medische feiten. Met het lezen van dit boek kreeg de ziekte opeens een gezicht en leek het wel alsof ik zelf bij Ma op visite ging en haar achteruitgang mee beleefde. De foto’s van Ma in het boek zijn dan ook heel waardevol.
Het boek is een gebaseerd op de kroniek “Mijn Ma” die sinds oktober 2014 wekelijks in het AD gepubliceerd wordt door journalist Hugo Borst.
De verschillende fases van het ziektebeeld worden belicht in korte hoofdstukken als een soort dagboek. Eerst is er de fase dat Ma haar geheugen verliest maar nog wel heldere momenten heeft. Ze verzet zich tegen haar achteruitgang door haar uitgesproken mening te geven en je kan haar niet dwingen dingen te doen waar ze zelf niet achter kan staan. Dan komt de fase van de angst en het verdriet en is ze steeds meer gedesoriënteerd met de onvermijdelijke verhuizing naar het verpleegtehuis tot gevolg. Zeker tijdens de fase die daarop volgt dat door de ziekte Ma wezenloos wordt en het ook lichamelijk steeds slechter met haar gaat blijkt de liefde en het respect voor haar door zowel de mantelzorgers als het verplegend personeel. Dit alles maakt het een ontroerend verhaal.
De zin waarin staat dat met de ziekte Alzheimer eerst het verlies van nieuwe dingen , daarna het verlies van oude dingen en dan dingen uit de kindertijd kapot gaan gevolgd door de wezenloosheid geeft heel pakkend het hele proces van Alzheimer weer.
De worsteling van de mantelzorgers of ze telkens wel de juiste beslissingen nemen voor Ma en het feit dat zij 24 uur per dag met haar bezig zijn in gedachten is aangrijpend. Ook komt er een soort van rouwproces op gang om alles wat verloren is gegaan en nooit meer terug zal komen. Het afscheid nemen van spullen, het huis en herinneringen. Ook worstelt de schrijver Hugo Borst met de gedachten wat hij zal doen mocht hij zelf deze ziekte in de toekomst ontwikkelen. Dit alles wordt op een hele mooie manier maar ook met humor beschreven.
Het boek is een gebaseerd op de kroniek “Mijn Ma” die sinds oktober 2014 wekelijks in het AD gepubliceerd wordt door journalist Hugo Borst.
De verschillende fases van het ziektebeeld worden belicht in korte hoofdstukken als een soort dagboek. Eerst is er de fase dat Ma haar geheugen verliest maar nog wel heldere momenten heeft. Ze verzet zich tegen haar achteruitgang door haar uitgesproken mening te geven en je kan haar niet dwingen dingen te doen waar ze zelf niet achter kan staan. Dan komt de fase van de angst en het verdriet en is ze steeds meer gedesoriënteerd met de onvermijdelijke verhuizing naar het verpleegtehuis tot gevolg. Zeker tijdens de fase die daarop volgt dat door de ziekte Ma wezenloos wordt en het ook lichamelijk steeds slechter met haar gaat blijkt de liefde en het respect voor haar door zowel de mantelzorgers als het verplegend personeel. Dit alles maakt het een ontroerend verhaal.
De zin waarin staat dat met de ziekte Alzheimer eerst het verlies van nieuwe dingen , daarna het verlies van oude dingen en dan dingen uit de kindertijd kapot gaan gevolgd door de wezenloosheid geeft heel pakkend het hele proces van Alzheimer weer.
De worsteling van de mantelzorgers of ze telkens wel de juiste beslissingen nemen voor Ma en het feit dat zij 24 uur per dag met haar bezig zijn in gedachten is aangrijpend. Ook komt er een soort van rouwproces op gang om alles wat verloren is gegaan en nooit meer terug zal komen. Het afscheid nemen van spullen, het huis en herinneringen. Ook worstelt de schrijver Hugo Borst met de gedachten wat hij zal doen mocht hij zelf deze ziekte in de toekomst ontwikkelen. Dit alles wordt op een hele mooie manier maar ook met humor beschreven.
1
Reageer op deze recensie
