Vunzen, Losers & Pillenslikkers in de Regio Rijnmond

Jerry Hormone (Jeroen Aalbers) is een Rotterdammer en in die omgeving spelen de meeste verhalen zich ook af. Ranzige personages, (gescheiden) jonge moeders en vaders met een ongezonde hang naar pillenvertier, alcoholisten, een busje vol autisten en andere beschadigde kinderen, een ondergoedverkoper die er achter komt hoe hij zijn omzet kan verhogen, het ontluisterende verhaal achter ontwikkelingsgeld voor Foster Parents achtige instellingen, een man met een bizarre fotohobby. Het is een greep uit de personages die Het is maar Bloed bevolken.

Er zitten best aardige verhalen tussen, ook enkele onzinnige niks toevoegende (De zilvermeeuw en het oor van mevrouw Jansen).
Sommige verhalen zouden gebaat zijn bij een verrassende twist, maar die blijft vrijwel altijd uit of is van een banaliteit dat ie dood slaat als bier in een vet glas.

Hier en daar lijkt Jerry Hormone uit eigen leven te putten zoals in een verhaal over het bezoek aan een online gevonden SOA poli. Of in het verhaal over hoe hij minder lang voor zijn gitaar hoefde te sparen. Best leuk en aardig, soms een beetje grappig, maar meer dan dat wordt het helaas maar vrij zelden.

Grootste probleem is dat het allemaal wat oppervlakkig blijft. Op zich best een aardig boekje (170 paginas, in een middagje uit te lezen), maar niet de naar aanleiding van de Spareribclub gehoopte topper. Geen Nederlandse variant op Knockemstiff van Donald Ray Pollock waarin de ranzigheid ook welig tiert maar die van een vele malen hoger niveau is. Al is het ook niet eerlijk om Jerry Hormone met superschrijver Donald Ray Pollock te vergelijken.