Rita, beschermheilige van de hopelozen

Tijdloze roman over de vergankelijkheid van het authentieke Nederland. Daar lijkt het volgens mij op neer te komen. De wereld om ons heen heeft ons ingesloten en zelfs het afgelegen grensgehucht Mariënveen kan niet ontsnappen aan de invloed van het andere en de ander. Het genre zou ik tragikomisch noemen. Ik moest vaak grinniken op de manier waarop Tommy deze boerengemeenschap uit de doeken deed. Zoals in deze zin: “Zo leefde je in de krimpregio om de beperkingen heen.” Of het idee over de Chinezen in het dorp: “Ze wortelden ondiep, de Chinezen.” Maar ook in prachtig poëtische zinnen als: “De zitmaaier van toen was allang vervangen en ook Pauls eigen lichaamscellen waren in de tussentijd al enkele malen vernieuwd, alleen die oude, trouwe hersencellen bleven stug signalen van lang geleden uitzenden, helder als sterrenlicht.”
Het eind begreep ik niet echt heel goed. Misschien is het een open eind. Vooralsnog houd ik het er op dat de hoofdpersoon Paul een trauma opgelopen heeft toen zijn moeder hem op jonge leeftijd achterliet bij zijn vader en er vandoor ging met een Rus. Hij gaf ook een Rus de schuld van het verdrietige einde van zijn vriend Hedwiges. De Rus wees hij aan als zondebok. Paul wilde voor eens en altijd met de pijnlijke veranderingen afrekenen. Letterlijk.