Rachels erfgenamen

Oorlogsverhalen zijn niet mijn genre, maar dit boek gaat over het lijmen van brokstukken na de oorlog. Het belang van bloedbanden en de liefde, die zelfs de biologische familiebanden overstijgt. Julie Thomas schrijft in een prettig leesbare, geromantiseerde stijl, maar op zo’n manier dat je gaat geloven dat dit verhaal werkelijk is gebeurd. Er is aandacht voor wat diverse, ingrijpende en hartverscheurende gebeurtenissen met mensen doen en hoe er vele Duitsers er in de WO II voor gekozen hebben zich te verzetten tegen de wandaden van het Nazi-regime. Dat wist ik niet, waarschijnlijk ook omdat ik oorlogsboeken te gruwelijk vind om te lezen. Dit boek confronteert en zorgt tegelijkertijd voor troost tegen de schrik. De misdaden in WO II zijn gruwelijk, maar dankzij partizanen en verzetsstrijders zoals deze fictieve ‘Rachel’ werden al die na-oorlogse kiemen geplant, waaruit de wederopbouw kon opbloeien. Vandaar dat ik de titel Rachels verzet omgezet heb in ‘Rachels erfgenamen’. Wat ik vooral ‘hard’ vond is dat alle Duitsers over dezelfde moffenkam gescheerd zijn. Begrijpelijk, maar dubbel zo hard. Laten wij deze nieuwe wereld opdragen aan al deze mensen die liefde voor hun angst lieten en laten spreken. Rolmodellen, stuk voor stuk. Ik vond het een prachtig boek en het inspireerde mij eens te meer op te letten op die mensen om mij heen, die hun hart laten spreken.