Pakte mij niet

‘Wat een hoop gedoe over parels’, is mijn eerste gedachte na het lezen van de achterflap. Ik geloof meteen dat de schrijfster de vergelijkingen met parels met een mooie bedoeling heeft gebruikt, maar voor mij komt het te geforceerd over. Gelukkig blijft ze er in het verhaal niet zoveel op hameren als ik had verwacht.

Iets anders wat geforceerd overkwam waren de namen van personages in het boek. Périne, Medina, Sjeel, Sira en Maudy zijn een aantal van die namen. Hoewel namen zoals Menno (de vriend/ex) en Guido (de minnaar) er gelukkig ook in voorkomen, vond ik al die bijzondere namen storend tijdens het lezen. Het haalde voor mij de vaart uit het verhaal.

Het plaatsen van Périne in het verhaal gaat vaak erg vluchtig. Het ene moment loopt ze naar een plek om te lunchen en twee zinnen later is ze weer op de redactie. Komt ze net binnen bij deze redactie, is ze ineens weer onderweg naar een andere afspraak. Ik heb meermaals stukken opnieuw moeten lezen omdat ik Périne slecht kon volgen.

Het is een leuk idee dat de brieven die geschreven worden, ook in handschrift zijn afgedrukt in het boek. Helaas waren die brieven zonder goed licht lastig te lezen. Daarnaast komt de brievenschrijver over alsof er een steekje los zit, wat bij mij eerder opgetrokken wenkbrauwen veroorzaakte dan spanning.

Périne is een succesvolle en steenrijke vrouw blijkt in het verhaal. Helaas is haar privéleven iets minder succesvol. Haar vriend zet ze vrij plotseling aan de kant, haar moeder moet naar een verzorgingshuis, haar zus is de lievelingsdochter van haar moeder, ze heeft menstruatieproblemen waar ze voor naar de gynaecoloog gaat en ze draagt een groot geheim met zich mee.

Met drank en harde muziek probeert ze die problemen te vergeten en ook de gynaecoloog helpt haar een handje door wat afleiding te verschaffen. Deze dokter blijkt een vaag bekende van haar en naast haar een behandeling aan te raden zonder enig onderzoek of echt gesprek, vraagt hij haar ook meteen mee uit. Een grote kluwen van ongeloofwaardigheden stapelt zich op. Zo komen er vluchtig een gala met een prijsuitreiking voorbij en een echtpaar uit het oosten van het land dat wordt neergezet als bekrompen en wereldvreemd. Het is niet alleen veel te veel, het is ook gewoon ergerlijk.

Verschillende wendingen in het verhaal zijn leuk bedacht zoals de vriendschap tussen Périne en Sjeel, het geheim van Périne, de gevolgen van het hebben van de minnaar die ze heeft en de relatie met haar moeder en haar zus. Dat laatste kan heel herkenbaar zijn voor lezers en deze verhaallijn vond ik sterk neergezet.

Dit is het debuut van José Kruijer en het komt over alsof ze erg enthousiast aan het schrijven is begonnen en heel veel ideeën had voor haar boek. Dit is heel positief maar ik denk dat het beter had uitgepakt als ze een aantal ideeën had bewaard voor haar volgende boek zodat het verhaal beter uit de verf was gekomen. De ideeën zijn nu onvoldoende uitgewerkt of afgeraffeld.