Datamining in en om Damme

In Damse Dagen – het tweede Arturo Dias-verhaal – gaat Arturo op zoek naar zijn dochter Sara.
Sara is in opdracht van haar werkgever P-Magazine geïnfiltreerd bij de Nederlandse crimineel Herwig Verduyn onder de schuilnaam Laura Dagen.
Verduyn koos het pittoreske Damme uit als bastion van zijn criminele activiteiten.
Laura/Sara heeft een job aangenomen in een door Verduyn opgekocht restaurant als opdienster. Bij een bezoek van Verduyn aan het restaurant in gezelschap van een aantal Spaans sprekende dames van lichte zeden, grijpt Laura/Sara haar kans en begint een gesprek met de heren en dames uit het gezelschap en dringt zij zich ongevraagd op als tolk tussen deze dames en de heren uit het gezelschap.
Herwig Verduyn apprecieert deze geste en nodigt Laura/Sara uit in zijn domein “Westhove” in het Nederlandse Veere, waar zij als woordvoerder van Verlud Data NV aan de slag kan.
In de uitoefening van haar nieuwe job en haar opdracht voor het magazine in het achterhoofd neemt zij berekende risico’s, die op een sisser uitlopen. Zij wordt ontmaskert.
Arturo Dias is ondertussen in Damme aangekomen en verblijft toevallig in dezelfde kamer als zijn dochter Sara/Laura.
Hij komt in contact met de trawanten van Herwig Verduyn wanneer deze beschermingsgeld komen ophalen in een café en provoceert hen.
Van dan komt alles in een stroomversnelling en worden we verder ondergedompeld in een vlot leesbaar misdaadverhaal, waarbij Arturo Dias, Sara en Verduyn de hoofdrolspelers zijn, naast Verduyns trawanten, een zootje ongeregelde Brugse politieambtenaren en Lenka Arturo’s vriendin en partner in crime.
De verschillende verhaallijnen lopen vlot over in en door elkaar. De auteur gebruikt een unieke schrijfstijl door gebruik te maken van “Eerst; Daarvoor/Daarna; Wat later”, wat het ganse verhaal vlot laat lezen en begrijpen.
De spanningsopbouw is heel erg goed gedoseerd en vloeit uit naar onwaarschijnlijke verwikkelingen en een goed uitgebouwde plot.
Het boek/verhaal verveelt nooit en het is erg moeilijk om het boek gewoon aan de kant te leggen. Je wordt vanaf de eerste bladzijde meegezogen in het verhaal en in de beleving van alle hoofdpersonages en van alle randfiguren.
In het verhaal wil de auteur ons ook waarschuwen voor louche figuren die zich bedienen van datamining en daardoor is het boek niet alleen een vlot geschreven misdaadverhaal met de nodige spanning en humor, maar is het ook een opvoedend/waarschuwend boek voor de gevaren van de multimedia.
Raymond Rombaut voldeed ten volle aan mijn verwachtingen. Hij schreef na “Kunstroof” opnieuw een dijk van een misdaadverhaal.
Graag zie ik zijn volgende boek tegemoet waar hopelijk een grotere rol is weggelegd voor de teruggevonden dochter Sara.