Het trieste leven van weeskinderen

Vanaf de eerste pagina wordt je in het verhaal gezogen; de moeilijke na-oorlogse jaren in Engeland.
Maevis, een weduwe met 2 kinderen, is zwanger van haar nieuwe vriend Jimmy Randall. Jimmy is gewelddadig en geniet van de slaafse onderdanigheid van Maevis. Haar 2 dochters zijn hem een last en hij slaagt erin om Maevis te overtuigen dat ze beter af zullen zijn in het weeshuis. Voor de twee zusjes Rita en Rosie is het echter het begin van helse jaren vol mishandeling, honger en angst. Ondanks de pogingen van hun grootmoeder om de meisjes weer thuis te krijgen, worden de zusjes op de boot gezet richting Australië. Samen met enkele andere weesmeisjes komen ze terecht in een weeshuis dat qua omstandigheden niet beter is dan het vorige. Wanneer het jongste meisje Rosie geadopteerd wordt, blijft er voor Rita niets meer over...

De schrijfster heeft de sfeer van de ellende in de weeshuizen goed weten neerzetten in het verhaal. De vernederingen en mishandelingen die de meisjes moeten ondergaan, de angst en onzekerheid zijn pakkend.
Door de eenvoudige schrijfstijl gaan de emoties wat verloren, en wordt er snel over heengegaan.
Dat vond ik wat jammer maar voor andere lezers kan de eenvoudige schrijfstijl net goed zijn omdat het boek zo vlot leesbaar is.
Het laatste deel van het verhaal vond ik wat minder; het leek voor mij wat op een Hollywood-scenario.