Recensie: zowel goede als slechte kanten worden niet geschuwd

op 06 november 2020 door Hebban Crew

Tien jaar na de dood van zijn vader gaat Merlijn Kamerling op zoek naar wie Antonie was, en in hoeverre hij op hem lijkt. Deze persoonlijke zoektocht tekende hij op in 'Nu ik je zie'. Hebban-recensent Merel las het boek en gaf het 4 sterren: '"Nu ik je zie" toont dat je het rouwen wel uit kunt stellen, maar dat je er uiteindelijk toch doorheen moet om verder te kunnen met je eigen leven.'

(740)

In 2020 verschenen bij uitgeverij Boekerij.

Nu ik je zie van Merlijn Kamerling

Tien jaar na de dood van Antonie Kamerling gaat zijn zoon Merlijn op zoek naar een completer beeld van zijn vader, in alles wat hij achterliet.

Het leven en de dood van Antonie Kamerling staan bij miljoenen mensen in het geheugen gegrift. Maar zijn zoon Merlijn weet helemaal niet zo veel van zijn vader. Sinds zijn dood heeft Merlijn nooit een aflevering van GTST bekeken, geen films van zijn vader opgezet of interviews gelezen. Hij wilde het niet en hij kon het misschien ook wel niet.

Inmiddels is Merlijn begin twintig en voor hem voelt het soms alsof ook zijn eigen leven op een bepaalde manier stil is blijven staan en hij denkt dat dat iets met zijn vader te maken kan hebben. Voor het eerst gaat Merlijn daarom echt op zoek naar wie Antonie was. Merlijn bezoekt familieleden en vrienden die hij hiervoor altijd uit de weg ging. Hij praat met ze over Antonie, wat hij wilde, waarin ze op elkaar lijken. Wat weten zij van Antonie, van zijn depressies? En kunnen ze Merlijn helpen aan meer mooie herinneringen aan zijn vader? En wat vertelde hij in interviews? Hoe klinkt zijn stem? Kortom, in Nu ik je zie gaat Merlijn op zoek naar antwoorden in alles wat zijn vader heeft nagelaten.

Merlijn Kamerling (1998) groeide op in het dorpje Zevenhoven, waar hij tot zijn tiende met zijn ouders Antonie Kamerling en Isa Hoes en zijn zusje Vlinder woonde. Na de tragische dood van zijn vader, verhuisden Merlijn, Vlinder en Isa terug naar Amsterdam. Nu ik je zie is zijn eerste boek.

Recensie: Intens maar hoopvol verhaal over verder leven na verlies ****

Door Merel Plat

Merlijn is nog geen twaalf jaar als zijn vader, Antonie Kamerling, zelfmoord pleegt. Al snel gaat hij gesprekken over zijn vader uit de weg en kijkt hij al helemaal geen films en interviews met zijn vader. Totdat Merlijn, inmiddels begin twintig, beseft dat het lijkt alsof zijn leven stil is komen te staan. In hoeverre heeft dat te maken met het verlies? Hij beseft dat hij eigenlijk heel weinig over zijn vader weet. Tien jaar na diens dood gaat hij daarom op zoek naar wie Antonie Kamerling was en in hoeverre hij op zijn vader lijkt.

Deze dappere zoektocht van Merlijn Kamerling volgen we op de voet in Nu ik je zie, opgetekend door televisiepresentator en schrijver Matthijs Kleyn. Met het uitgeven van dit boek treedt Kamerling in de voetsporen van zijn moeder Isa Hoes; zij schreef in 2013 het boek Toen ik je zag over haar leven met Antonie.

Zowel Kamerling als de lezer leren Antonie in verschillende contexten kennen, waardoor er een gevarieerd beeld ontstaat.

In twaalf hoofdstukken gaat Kamerling het gesprek aan met mensen die zijn vader gekend hebben. Sommigen van hen kenden hem goed, zoals Kamerlings oma Ammie of Marc Wemerman, de beste vriend van Antonie. Anderen kenden hem slechts oppervlakkig, zoals collega’s die hem alleen op de set spraken. De gesprekken worden afgewisseld met fragmenten uit oude interviews, waarin Antonie heel openlijk bleek te spreken over zijn depressies. Zowel Kamerling als de lezer leren Antonie in verschillende contexten kennen, waardoor er een gevarieerd beeld ontstaat. Zowel de goede als slechte kanten worden niet geschuwd.

Het maakt bij Kamerling heel wat los. Het is een emotionele zoektocht die ook de lezer niet onberoerd laat. Pijnlijk is dat niemand echt door had wat er aan de hand was, ondanks Antonies openhartigheid tijdens interviews. De gesprekken die zijn zoon nu voert, laten zien dat veel mensen wel opmerkten dat Antonie zich vreemd gedroeg, maar dat hij slecht begrepen werd. Tijdens manische periodes vonden anderen hem vaak raar. Reinout Oerlemans herinnert zich:

'Heel hard lachen en heel erg aanwezig zijn, waardoor ik op een aantal momenten dacht: doe even rustig, man!'

Ook zijn meer onzekere en depressieve periodes zorgden ervoor dat mensen afstand tot hem namen. Zo vertelt Simone Kleinsma tijdens haar boswandeling met Kamerling dat ze Antonie maar liet. Ze werd gek van dat onzekere gedrag en besloot dan ook dat ze gewoon met hem ging spelen, en dat hij het verder zelf maar moest weten. Deze situaties laten zien dat mensen geneigd zijn zich te verwijderen van iemand die depressief is, waardoor echt contact niet tot stand kan komen. Terwijl dat voor de persoon met een depressie juist belangrijk is. Hoe slecht het met hem ging, werd pas duidelijk toen het te laat was.

Nu ik je zie toont dat je het rouwen wel uit kunt stellen, maar dat je er uiteindelijk toch doorheen moet om verder te kunnen met je eigen leven. Erover praten helpt om het verlies een plek te geven. Doordat Kamerling zich open is gaan stellen voor gesprekken, gaat hij de keuze van zijn vader steeds beter begrijpen. De woede neemt af en daardoor is er weer ruimte voor mooie herinneringen aan Antonie. Daarin herkent hij veel van zichzelf terug, wat hem helpt om zijn eigen leven richting te geven. Hierdoor is het, ondanks het zware en intense onderwerp, toch een hoopvol boek geworden.

Meer persoonlijke zoektochten

(85)

(25)

(516)

(329)

Merel Plat zit al vanaf het moment dat ze leerde lezen met haar neus in de boeken. Haar favoriete genres zijn fantasy en non-fictie, en voor dat laatste genre recenseert ze sinds augustus 2019 bij Hebban. Daarnaast heeft ze haar eigen blog: Boekenmonster.

profiel

Meer recensies van Merel: