Een vaag verhaal over alleen zijn

Na "Het hoge nest" van Roxane van Iperen met veel plezier gelezen te hebben waren mijn verwachtingen t.a.v. dit boek hoog gespannen.
Al na enkele bladzijden begon het lezen me echter te irriteren. De persoon M blijkt de hoofdpersoon te zijn, een meisje dat in een asociaal gezin moet zien op te groeien.
Onduidelijk was voor mij steeds aan welke persoon een bepaald gedrag of opmerking toegeschreven moest worden. Steeds als het woord "haar" gebruikt wordt, blijkt het over M te gaan, dus niet over de persoon die hiervoor beschreven wordt.
Het boek is dus geschreven in de derde persoon enkelvoud, iets wat op mij nogal bevreemdend is overgekomen.
Ook de beschreven situaties volgen elkaar dusdanig onlogisch op dat ik me alleen maar kon bedenken dat het vaak over droombeelden van M gaat. Wanneer is het werkelijkheid en wanneer zijn het hallucinaties moet je je als lezer steeds afvragen. Zeer vermoeiend dus.
Ook het pesten op school, zoals beschreven d.m.v. de pisbakscenes komt nogal onwaarschijnlijk over.
Het onderwerp dat is beoogd om beschreven te worden kan best interessant zijn en het is duidelijk dat veel kinderen in vergelijkbare situaties terecht komen.
Situaties waarin je als kind maar steeds moet kiezen tussen meegaan, aanpassen of je verzetten.
Het is een bekende uitspraak dat men voor zeer veel maatschappelijke activiteiten diploma's en vergunningen moet hebben, maar aan het ouderschap kan iedereen zomaar beginnen.
Het is jammer dat met dit onderwerp, kindermishandeling, niet een beter leesbare roman tot stand is gekomen.