Ilse Pol- Een melodie van wanhoop

Haar moeder is een zeemeermin, haar vader een mens, hierdoor is Aurelie een magiër en laat dat nou net de meest gehate soorten zijn. Hierdoor leven Aurelie en haar vader op een eilandje genaamd Turris. Haar moeder, die maar eens in de dertig jaar als mens kan lopen, is weer terug naar zee. Ze moet voor haar bescherming op het eiland blijven, maar wanneer haar vader ziek wordt is ze genoodzaakt om de goederen af te leveren en dan beginnen de problemen….
Emeric is kleurenblind en woont in Nhylema samen met zijn ouders en jongere broertje en zusje. Nhylema wordt geteisterd door een rattenplaag. Overal vind je de smerige beesten. Plotseling zijn ze weg, maar dat is niet het enige dat verdwenen is. Ook de kinderen zijn weg. Hij leert Aurelie kennen die daar is om goederen af te leveren. Ze bouwen een band op, maar kan hij haar wel echt vertrouwen?

Dit verhaal deed me erg denken aan de rattenvanger van hamelen, maar gaf me ook Peter Pan vibes. Als je mij een beetje kent.. wist je dat ik dit boek echt moest lezen. Ik ben dol op hervertellingen en ik moet zeggen dat dit boek mij niet teleurgesteld heeft!
Direct vanaf het begin zat ik in het verhaal en het liet mij niet meer los. Door de vlotte en beeldende schrijfwijze vlieg je zo door het verhaal heen.
Ilse heeft een mooie wereld gecreëerd zonder dat het saai werd en met spannende momenten houdt ze je aandacht goed vast.

Aurelie doet alles voor haar vader aangezien hij de enige is die er voor haar is. Dat hij plots zo ziek is en ze niets kan doen, drijft haar tot wanhoop. Er verschijnt een meisje op het eiland die haar een wel erg aantrekkelijk aanbod doet. Hierdoor neemt ze keuzes puur in eigen belang. Gaandeweg ziet ze in dat wat ze heeft gedaan niet goed is en helpt Emeric met het terughalen van de kinderen. Ze trotseren veel obstakels, meningsverschillen en leugens die ontmaskerd worden.
Emeric doet er alles aan om zijn broertje en zusje terug te halen, dat degene die er verantwoordelijk voor is, dichterbij is dan hij denkt weet hij niet…
Het einde kreeg een wending die ik niet had verwacht en eerlijk gezegd was ik er niet blij mee. Een mooi en origineel einde was het wel, maar als sprookjesfan had ik hem anders verwacht.


‘Je hebt altijd een keuze, ook als het lijkt alsof je niets anders kan’