Betty van Brunschot- Mam, ik kan niet meer

Betty, officiële naam Betelehem, werd samen met haar tweelingzus Tizita geadopteerd door een Nederlands stel. De titel is een noodkreet die ze deed op haar 15de. Zoals ze zelf aangeeft in het boek is dit een verhaal naar aanleiding van haar beleving van situaties die zich binnen het gezin afspeelden.

Een boek als deze blijft lastig te beoordelen. Want hoe geef je iemands levensverhaal een beoordeling of een aantal sterren?
De proloog is direct heftig. Het laat meteen vernedering en uitschelden zien.
Betty en haar zus komen bij het gezin en hopen daar liefdevol opgevangen te worden. Helaas blijkt dit niet zo te zijn en komen ze terecht in een ware nachtmerrie.
Ze worden zowel fysiek als mentaal mishandeld en durven daar niets over te zeggen.
Ondanks dat het bij Betty en Tizita niet goed gaat, neemt het gezin nog vier kinderen in huis. Vooral de meiden moeten het ontgelden. Beide pleegouders, maar vooral ‘moeder’ lijkt er plezier uit te halen om ze te vernederen. Ook zorgt ze ervoor dat wanneer de echte ouders, van de pleegkinderen, langs willen komen, ze toevallig met het kind vertrokken is en praat erg slecht over ze.
Ik moet zeggen dat ik dit verhaal toch wel met pijn in mijn hart heb zitten lezen. Zowel de fysieke als mentale mishandeling die de kinderen door hebben moeten maken laten een indruk achter.
Nadat ik in dit boek begon heb ik het in één ruk uitgelezen.

Betty heeft hier een ontzettend indrukwekkend verhaal geschreven. Eentje waar je zeker nog een aantal keer aan terug denkt, maar wat ook helaas vandaag de dag nog een waarheid is voor veel kinderen.
Betty, ik vind je een ontzettend dappere en sterke vrouw!

Na dit boek bleef ik wel met wat vragen achter en ik zou het erg mooi vinden als deze nog eventueel beantwoord zouden worden in een volgend boek.