Mooi boek, maar iets teveel thema's.

Via de Hebban Leesclub las ik Het sprookje van de eeuwige zomer van Susan Crandall. De mooie cover deed me vermoeden dat het misschien wat melodramatisch zou zijn en dat is ook uitgekomen. Toch is het een mooie roman die de moeite waard is. Het boek speelt zich af in twee tijden in zuidelijk Amerika. Het begint in de jaren zestig en met flash forwards en backwards ga je als lezer heen en weer naar de jaren zeventig. Het beschrijft het moeilijke leven van Tally James die met haar broers en zussen te kampen heeft met een vader die bipolair is en een moeder die niet naar haar gezin omkijkt. Tally voelt zich zeer verantwoordelijk en probeert haar kleine broer en zus zoveel mogelijk te beschermen tegen de situatie thuis. Haar vaders moeder helpt zoveel mogelijk en samen met haar broer Griff probeert ze het hoofd te bieden aan veel gênante en moeilijke situaties. M.n. haar jeugd wordt zeer indrukwekkend beschreven waarin ik echt werd meegezogen in een bekrompen dorp waar iedereen weet wat er aan de hand is bij het gezin, maar maar weinigen een helpende hand bieden.
In de jaren zeventig komt Tally, die inmiddels in San Francisco is gaan wonen, terug naar haar geboorteplaats om samen met haar grootmoeder haar jongere broer bij te staan die beschuldigd wordt van moord. Hier gaat het boek af en toe een beetje de bocht uit omdat Susan Crandall hier probeert teveel thema's te behandelen: racisme, aanranding, bipolariteit, Vietnam, sektes. Daarnaast zit er ook nog een romance in het boek en worden er in het laatste gedeelte ontzettend veel zaken afgerond, opgehelderd. Dit geeft een beetje een haastige indruk. Lekker leesvoer, maar niet altijd met heel veel diepgang.