Deel twee was een topper

Ik maakte voor het eerst kennis met de voorlopers toen Hebban de boekenclub van boek 1 lanceerde. Helaas was ik bij boek twee wat te laat. Met mijn KoboPlus abbonoment kon ik alsnog het boek lezen, want helaas heb ik mezelf een koopstop moeten opleggen. Al staat een fysiek exemplaar nu wel hoog op mijn verlanglijstje.

Het is me zelden gebeurd dat ik een tweede boek beter vond dan het eerste boek. Bij boek één was ik niet verkocht aan de plot. Het greep niet gelijk zoals ik gewild had. Toen ik aan beok twee begon, was ik stiekem een beetje nerveus. Gaat het deze keer beter gaan, of misschien helemaal niet.
Ik werd aagenaam verrast. De plot voelde ook compleet anders aan dan bij boek één. Ergens had ik het idee dat de personages en setting hetzelfde waren, maar het verhaal wat van elkaar losstond. Buiten het midden las alles super vlot en was ik helemaal mee.
In het midden had ik even een soort pauze. Het ging niet vooruit terwijl ik vooruit wilde. Naar het einde toe gebeurde er een heleboel en was ik zo bezig met 'wat nu', dat het eigenlijk verdomd snel ging. Ik had ook een leeg gevoel toen mijn e-reader me vertelde dat het boek uit was.
Ik wilde meer. Veel meer.
Hoewel ik na boek één twijfelde of ik wel aan boek twee zou beginnen, sloeg ik boek twee toe en wilde ik gelijk meer. Een beetje het gevoel van 'dit kan het niet zijn toch, iemand moet toch weer wat uitvreten'? Ik merkte dat ik na het lezen bezig was met, wat kan er nu gaan gebeuren en vooral: komt er een deel drie.
Het was aangenaam lezen omdat het zo vernieuwend aanvoelde. Zeer toepasselijk bij het thema ook. Bij dit boek was ik gelijk verkocht.

De schrijfstijl van Mirjam wist me dan wel weer vanaf pagina één te veroveren. Bij deel één was ik helemaal weg van haar manier van schrijven en dat is in deel twee enkel maar bevestig.
Vaak kortere zinnen, maar ze bevatten zoveel emotie en informatie. Ze heeft een rustige schrijfstijl waardoor zelfs spannende stukken geen gevoel brengen van 'ik moet snel doorlezen'. Als lezer neem je elke letter in je op. Tussen haar zinnen zit veel meer verborgen dan gewoon de betekenis.

Waar liep het voor mij dan toch mis waardoor ik net die vijfde ster niet kon geven?
Namen. Zo ontzettend veel namen. Dit is geheel iets persoonlijk en één of andere afwijking aan mijn menselijk bestaan. Maar ik ben een ramp in het onthouden van namen en ze bleven maar komen. De ene naam was ook alweer wat eenvoudiger dan de andere naam.
Het was echt moeilijk om namen uit boek één te herhinneren en te begrijpen wie ze waren. Persoonlijk hou ik ontzettend veel van namenlijsen. Want als vijf personages tegen elkaar aan het praten zijn, en je weet twee namen niet meer aan een persoon te linken... Ja dan is de pret vaak in het nadenken en niet in het laten meeslepen.
Ook vond ik sommige stukjes niet heel goed uitgelegd, of ik had er graag wat meer informatie over gehad. Zoals de ceremonie, die scene ging sneller dan ik wilde. Het medische dat wat aan bod komt wordt uitgelegd maar de redering waarom miste ik een beetje. En dan uiteindelijk de legende. Ik had zo graag zoveel meer ervan willen zien en weten. Doordat de legende wat vaag aanvoelde, vond ik het ook moeilijk om de eindscenes te begrijpen.
Hoewel de eindscenes me weer bijna aan het janken brachten (profesioneel boekjanker hierzo), moest ik soms ook een beetje de puzzel leggen.
Al heb ik het idee dat uitgebreidere scenes echt persoonlijk gelinkt zijn aan de lezer zelf.