Gedreven door passie

Machteld Kruijssen, geboeid door Egyptologie en schrijven, brengt met deze roman het verhaal van Giovanni en Sarah Belzoni. Het is een geromantiseerd verhaal gebaseerd op het leven van twee mensen die begin negentiende eeuw leefden in navolging van hun passie.
Begin negentiende eeuw. Sarah Banne weigert zich te plooien naar haar vaders wil en laat alles en iedereen achter om ‘haar reus’, Giovanni Belzoni, op dat moment circusartiest, te volgen op zijn omzwervingen door een deel van Europa. Na maanden arriveren ze in Egypte waar Gio beslist om aan opgravingen te gaan doen.
Al wordt de maatschappij in Europa en in Egypte op dat moment gedirigeerd door mannen, we beleven het reisverhaal vanuit het perspectief van Sarah: we voelen hoe ongemakkelijk die Engelse jurken wel niet zitten daar in dat warme land, we horen het geroffel van paardenhoeven door haar oren, we voelen de stekende pijn die ze ondervindt als ze een oogontsteking oploopt, we lijden mee in de verzengende hitte van de woestijn, we ergeren ons als de mannenmaatschappij haar weer liever in dit of dat hoekje zou willen drummen, … Doch, ze laat zich niet kisten: ze vervangt haar jurken door mannenkledij, ze begint te schrijven (dagboek), zoekt contact met de plaatselijke bevolking en begint zo haar eigen antropologische studie van de Egyptische bevolking. Uiteindelijk is haar passie zo groot dat ze het offer wil brengen om zonder haar Gio haar eigen pad verder te volgen.
Het boek leest als een reisverslag, een dagboek. Qua woordgebruik geen uitschieters, integendeel, dezelfde woorden, zinsconstructies komen heel dikwijls terug en roepen af en toe wat ergernis op. Wat de personnages betreft, komt enkel Sarah goed uit de verf, de andere personnages blijven op de vlakte. Toch heb ik van het boek genoten, vooral omdat ik me volledig kon inleven in het verhaal van Sarah. Haar sterke persoonlijkheid, haar drive spatten van de bladzijden. Vertrok zij eerst op reis met Gio ‘als vrouw van’, uiteindelijk werd het ook HAAR reis.
“Ik beloofde je ooit de horizon, Sarah Belzoni. Ik dacht dat ik dus degene moest zijn die je die zou laten zien. Ik stond er niet bij stil dat je misschien ooit zelf de zon achterna zou gaan.” (p. 307)
Echt veel vermeldingen over Sarah Belzoni heb ik niet teruggevonden tijdens mijn speurwerk op het internet, maar Machteld Kruijssen heeft met dit boek haar zeker eer gedaan.
Om te besluiten met de woorden van Giovanni Belzoni, die in een fantastisch eerbetoon aan zijn vrouw het volgende zegt:
“Ik zeg dit al jaren, tegen iedereen die aan ons wordt voorgesteld: Sarah is niet zomaar een vrouw.” (p.310)