Ik ook! Ik ook!

Zo af en toe lees ik wel eens een boek en in de afgelopen tijd was dat het Einde van de Eenzaamheid van Benedict Wells. Het is een heel mooi geschreven boek over spoiler alert een man die na een motorongeluk terugkijkt op zijn leven. Het is een roman geschreven in de ik-vorm, waarmee het sterk autobiografisch lijkt, maar de biografie van Wells klopt oppervlakkig gezien niet met de autobiografie.

Jules, de hoofdfigurr, is op het moment van de vertelling veel ouder dan de schrijver, maar dat is op zich geen probleem. Ik zou ook heel goed een verhaal over Sinterklaas kunnen schrijven, waarover wij spoiler alert onlangs van Sofieke vernamen dat hij helaas niet bestaat, maar bij Wells is er wel iets meer aan de hand. Hij schrijft niet alleen soepel en vrij, waardoor je ongemerkt in het verhaal meegenomen wordt, maar hij heeft voor zijn leeftijd een grote bewogenheid en levenservaring, sprak de oude man. Hij is 32 en ik ben inmiddels het dubbele, maar hij neemt mij toch bijna ademloos mee in het leven van Jules, die op jonge leeftijd zijn ouders verliest en in een internaat terechtkomt, waardoor zijn leven, dat laat zich raden, sterk bepaald wordt en waardoor de relatie met zijn broer en zijn zus en überhaupt zijn omgang met vrienden getekend wordt. Ook de verhouding met de mysterieuze Alva, een vriendin die hij op het internaat ontmoet, draagt de sporen van dit verlies, al was het alleen maar omdat hij haar zonder de dood van zijn ouders nooit zou hebben ontmoet. Het is een prachtig boek, ik zei het al geloof ik. Het is zo’n verhaal waardoor je denkt dat schrijven heel gemakkelijk is, zo gemakkelijk leest het, maar waarvan je weet dat het niet iedereen gegeven is om goed met zo’n groot talent om te gaan.

Het nodigde mij in ieder geval uit om ook weer over een boek na te gaan denken en dat vind ik altijd mooi, wanneer iemand iets doet, waardoor je zelf als een kind wordt en alleen maar denkt ik ook, ik ook, ik ook! Neem en lees Benedict Wells. Je zal van hem gaan genieten en we zullen denk ik nog veel van deze Duits/Zwitserse schrijver gaan horen en lezen. O ja, er is één scene, die af en toe terugkomt, waarin Jules over een gladde boomstam boven een diepte rent. Hij is de enige die het durft. Zo is het boek ook geschreven, met die lef. Het is heel mooi vertaald door Gerda Baardman, die daarvoor een stipendium kreeg van het Goethe Instituut of zoiets.



Ate Vegter, 19 september 2017

www.atevegter.wordpress.com