De trage ontbranding van Carrie

Carrie, het debuut van Stephen King, was voor mij (na Misery en Fairy Tale) toch een kleine tegenvaller. Ik las de verjaardagseditie, en door alle lovende woorden vooraf lagen mijn verwachtingen meteen erg hoog.

Het verhaal kwam traag op gang, en ik merkte dat ik mijn aandacht er moeilijk bij kon houden. De afwisseling tussen de gedachten die zinnen onderbraken en die tussengevoegde boekfragmenten voelde voor mij eerder afleidend dan verrijkend. Het eerste deel was daardoor een stevige kluif om door te geraken.

In het tweede hoofdstuk herkende ik eindelijk de King die ik gewoon ben: het tempo ging omhoog, de spanning nam toe, en de sfeer trok me meer mee. Daar zie je duidelijk waar zijn kracht ligt. In spanning en intensiteit. Al zit de opbouw in dit vroege werk nog niet helemaal goed.

Het derde hoofdstuk vond ik persoonlijk wat overbodig. Dit was voor mij te veel van het goede en werd dus ook niet zo belangstellend gelezen.

Carrie is zo’n verhaal dat we allemaal al half kennen, nog voor we beginnen te lezen. Misschien maakte dat het moeilijk om echt onbevangen in het verhaal te duiken.

Al met al kwam het boek voor mij te traag op gang om me volledig in de spanning te verliezen. Interessant om te lezen als beginpunt van Kings carrière, maar niet het werk dat me het meest zal bijblijven.