Kleine dingen, grote verwachtingen

Waren mijn verwachtingen te hoog? Voelde ik het gewoon niet? Of was dit niet het juiste boek op het juiste moment?

Toen ik begon aan Dit soort kleinigheden lagen de verwachtingen hoog. Een indrukwekkende score op Goodreads, veel enthousiaste berichten in mijn inbox… ik was bijna zeker dat dit een verhaal zou zijn dat me zou raken.

En dat had gekund. Want Claire Keegan schrijft beheerst, bijna teder. Haar zinnen zijn precies, de sfeer sober maar krachtig. Furlong, het hoofdpersonage, is een man van weinig woorden, maar met een sterk moreel kompas. Je voelt de onderdrukte spanning, de dreiging die onder het oppervlak borrelt in een katholiek dorp waar niet alles is wat het lijkt.

Toch bleef ik een beetje op afstand. Misschien omdat ik vooraf niet wist wat de Magdalena-wasserijen precies waren — en de context maakt hier veel uit. Pas achteraf, toen ik wat meer had opgezocht, drong het verhaal dieper tot me door. Maar tijdens het lezen bleef het wat hangen in mooi geschreven observaties zonder echte impact. Voor mij dan toch.

En misschien is dat net de bedoeling. Want het gaat hier om kleine dingen. Blikken die afgewend worden. Keuzes die stilletjes genomen worden. Mensen die zwijgen waar ze zouden kunnen spreken. In die subtiliteit schuilt kracht — maar ook het risico dat het je als lezer nét niet grijpt.

Was het mooi? Zeker.
Was ik onder de indruk? Een beetje.
Was ik geraakt? Niet zoals ik had gehoopt.
Had ik er meer van verwacht? Ja, maar misschien verwachtte ik het verkeerde.