Wanneer geschiedenis je bij de kraag grijpt en niet meer loslaat

Sommige boeken lees je. Andere maken een kleine scheur in je wereldbeeld. Precies genoeg licht om iets nieuws te zien. Gevangen in het Reich deed dat bij mij.

Kurt Van Camp zoomt in op één aspect van de Tweede Wereldoorlog: de Belgische krijgsgevangenen. Geen grootse veldslagen, geen bombastische heldenverhalen, maar de stille, scherpe werkelijkheid achter prikkeldraad. En precies daardoor kruipt dit boek onder de huid.

Het is verbazingwekkend hoe rijk en gelaagd één enkel facet kan zijn. Kurt bewijst dat je niet moet herhalen om te blijven boeien. Zijn nauwkeurigheid is bijna teder: elke getuigenis, elke schaduw van angst, elke kleine daad van menselijkheid wordt helder neergezet zonder dat het ooit neigt naar sensatie.

Wat me vooral raakte, was de rol van het Rode Kruis en andere hulporganisaties. In films zien we ze vaak in de achtergrond verdwijnen, maar hier krijgen ze hun plek; stil, praktisch, levensreddend.

En dan die bubbel die ik zelf had…
Het idee dat oorlog eruitziet zoals cinema het toont. Gevangen in het Reich prikt die zeepbel door met de zachte, maar onontkoombare kracht van waarheid. De realiteit blijkt soms veel stiller, soms veel harder, en altijd veel complexer.

Tussen de anekdotes (perfect om aan de kersttafel te vertellen) bleef vooral één gedachte hangen: hoe dankbaar ik ben dat ik geen nummer achter prikkeldraad ben.

Een boek dat opent, ontregelt, en tegelijk verbindt.
Als je benieuwd bent naar de vergeten hoeken van de geschiedenis, is dit een verhaal dat je niet loslaat.